Η Τρίτη άλωση

Την άλωση της Πόλης αδερφέ,

την πρώτη και τη δεύτερη,

τόσο μην την λογιάζεις,

δεν τέλειωσαν όλα μ’ αυτές

αφού παρέμεινε αδούλωτη

του Γένους η ψυχή…

Μην κλαις και μη θρηνείς

τα κάστρα τα περήφανα π’ αλώθηκαν,

τις εκκλησιές και τα παλάτια που κουρσεύτηκαν

και της μεγάλης εκκλησιάς

τα τετρακόσια σήμαντρα που ’χασαν την φωνή τους

«πάλι με χρόνια με καιρούς

πάλι δικά μας θάναι…»

-Και μην πολυρωτάς γι’ αυτό,

τώπε αρχάγγελου στόμα!-

Κλάψε και θρήνησε

για την συγκαιρινή μας άλωση

που γίνεται στου Γένους την ψυχή

στ’ ατείχιστα τα κάστρα της παιδείας μας,

στους παιδικούς βωμούς που βεβηλώνονται,

στους θησαυρούς της γλώσσας μας

το ανελέητο το κούρσος,

τη σπίλωση στα ιερά και όσιά μας,

κι εκείνα τα μεγάλα όνειρά μας…

Πως βρέθηκαν αθέατες κι αφρούρητες

τόσες κερκόπορτες, ώστε να πατηθούν;

Την άλωση της Πόλης αδελφέ,

την πρώτη και την δεύτερη

την τις λογιάζεις…

Τούτη την Τρίτη να τρομάζεις

που συντελείται αθόρυβα.

 

π. Ιγνάτιος Παπασπηλιόπουλος

Από την ποιητική συλλογή

«Κληρικοί Ποιητές»

Έκδοσης «Φωνής Πειραιωτών»