ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

«Του βίου την θάλασσαν, υψουμένην καθορών…» (στίχος Καταβασίας Τελώνου και Φαρισαίου)

Ο υμνογράφος, φωτισμένος εκ Πνεύματος Αγίου, παρομοιάζει τον βίον κάθε ανθρώπου με την θάλασσαν, η οποία πότε έχει γαλήνη και πότε φουρτούνα.

Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος, με καπετάνιο τον Χριστόν, να αντιμετωπίζει τις φουρτούνες της ζωής με δύναμιν και υπομονή, ώστε να κατευθύνει το καράβι της ζωής «εν ευδίω λιμένι…». (δηλ. σε γαλήνιον λιμάνι).

Η ανθρωπότητα σήμερα δοκιμάζεται από μίαν θανατηφόρον πανδημίαν, μίαν φοβεράν τρικυμίαν, μίαν φουρτούνα, που υψώθηκε εμπρός μας, προκαλώντας θύματα, ασθενών και νεκρών. Αυτά τα θλιβερά γεγονότα, δημιούργησαν αισθήματα θλίψεως για τα θύματα, συμπόνοιας για γιατρούς και νοσηλευτάς, που επωμίστηκαν το βαρύτατον τούτον έργον και συγκίνησιν, διότι με υψηλόν αίσθημα αυτοθυσίας διακονούν τον ασθενούντα άνθρωπον.

Σαν γνήσια τέκνα Θεού, καλούμεθα όλοι όχι μόνον με λόγια, αλλά με έργα να τους βοηθήσομεν, για να εμποδιστεί η διασπορά της νόσου και να μην θέσομεν σε κίνδυνον, ούτε τον εαυτόν μας, ούτε τους άλλους. Σε αυτές τις πανδημίες, λύσις είναι ο εγκλεισμός μας στα σπίτια και ο αυτοπεριορισμός. Ο Άγιος Γρηγόριος θεωρεί ότι αυτή η απομόνωσις είναι θετικόν στοιχείον, διότι «Η ερημία, η ησυχία, η μοναξιά, κάνει τον άνθρωπον να ησυχάσει και να συγκεντρωθεί στον εαυτόν του». Συμπαραστάτες μας στην πορείαν αυτήν, θα είναι ο Δημιουργός των πάντων, ορατών και αοράτων, οι Άγιοι και οι Γραφές.

Κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, τα γεγονότα στην ζωήν μας δεν είναι τυχαία, έχουν κάποιον λόγον, που επιτρέπονται από τον Θεόν της αγάπης, να συμβούν. Αυτά, που φαίνονται τώρα ως συμφορές, αργότερα αποδεικνύονται ευλογίες Θεού. Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητούσαμε τον Παράδεισον. Αν δεν υπήρχεν Σταυρός δεν θα υπήρχεν Ανάστασις. Ο Θεός επιτρέπει την θλίψιν, τον πόνον, για να έλθει ο άνθρωπος κοντά Του και να ανταμειφθεί με αιώνιον ζωήν.

Ο Προφητάναξ Δαυίδ (4,2) μας δίνει θάρρος, κουράγιο και γράφει: «Εν θλίψει επλάτυνάς με…». Και ερμηνεύομεν. Όταν ευρέθηκα σε θλίψιν και στενοχώρια, με παρηγορούσες Θεέ μου και έδωσες πλάτος και άνεσιν στην πιεζόμενην καρδιά μου. Σπλαχνίσου με τώρα, κάνε δεκτήν την προσευχήν μου. Σαν Χριστιανοί λοιπόν έχομε πολλά εφόδια, για να αντιμετωπίσομε τις δοκιμασίες και το υπέρτατον όλων, είναι ο Σταυρός, «η ωραιότης της Εκκλησίας… πιστών το στήριγμα», όπως ψάλλομεν στο εξαποστειλάριον του Όρθρου, της εορτής της Υψώσεως. Με πνεύμα λοιπόν υπομονής, καρτερίας μακροθυμίας μένομε απρόσβλητοι από κάθε τρικυμία της ζωής.

Πως μπορούμε όμως τώρα να επιβιώσουμε, απομονωμένοι μέσα στο σπίτι και τον εχθρόν έξω από το σπίτι να μας απειλεί;

Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μας ξυπνάει από τον λήθαργον και μας συμβουλεύει λέγοντας: «Όταν ο νους είναι όλος εν Θεώ, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς». Δυστυχώς πριν την πανδημία, ο νους του ανθρώπου βρισκόταν μακριά από τον Θεόν και κοντά στον κόσμον,

Η πανδημία, λοιπόν έγινε αιτία να περιοριστεί ο άνθρωπος στο σπίτι, όχι για να τιμωρηθεί, αλλά για να προφυλαχθεί ο ίδιος από την νόσον, να χαρεί τον ελεύθερον χρόνον του, να σκεφθεί με σύνεσιν και να εύρη ευκαιρία για περισυλλογή.

Ακόμη στην λέξιν «εγκλεισμός» περιλαμβάνονται οι λέξεις «μοναξιά και μοναχικότητα» με διαφορετικήν έννοιαν εκάστη. Η λέξις μοναξιά εκφράζει πόνο, αλλά η λέξις μοναχικότητα εκφράζει το μεγαλείο, να είναι κανείς μόνος, διότι τότε έχει χρόνο να κρίνει, να αξιολογήσει γεγονότα του παρελθόντος και να ατενίσει διαφορετικά το μέλλον.

Ο Γέροντας Εφραίμ (σκήτης Αγίου Ανδρέου) μας συμβουλεύει, λέγοντας: Ο άνθρωπος ερμηνεύει την μοναξιά ως αίσθησιν απουσίας ανθρώπων. Οι Πατέρες όμως λένε, ότι είναι απουσία του Αγίου Πνεύματος. Όποιος όμως ζει στο κλίμα της γνήσιας αγάπης, δεν κινδυνεύει από την μοναξιά, διότι η αγάπη είναι εχθρός της μοναξιάς.

Οι ημέρες του εγκλεισμού δυσκόλεψαν βέβαια την ζωήν μας, αλλά ας σκεφτούμε τους τρόπους ζωής των ασκητών. Πολλοί εκούσια έφευγαν από τον κόσμον, για να υποβληθούν σε άσκησιν και ολοκληρωτικό δόσιμο του νου και της καρδιάς στον Θεόν. Η ζωή μας είναι αγώνας θυσίας, αυταπαρνήσεως και όπως το θυμίαμα για να ευωδιάσει πέφτει επάνω σε αναμμένα κάρβουνα έτσι και ο άνθρωπος δοκιμάζεται στην κάμινον των θλίψεων, για να ευωδιάσουν όλες οι αρετές του και κυρίως της υπακοής και της πίστεως.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ας αυτοπεριοριστούμε και ημείς αυτήν την κρίσιμον στιγμήν και να ικετεύσομε τον Κύριον τον ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων ημών, ίνα σώσει ημάς εκ της επελθούσης θανατηφόρου νόσου, ως οικτίρμων και ελεήμων Θεός.

Ο ΘΕΟΣ ΜΕΘ΄ ΗΜΩΝ, ΩΣ ΑΡΡΗΚΤΟΝ ΤΕΙΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Μαρία Τσακανίκα