Ανεμώνα

Ανεμώνα δεν φοβάσαι

κει στα όρη τα ψηλά

και τα άνθη σου ανοίγεις

στο βοριά που αλυχτά;

 

Δεν σε σκάζει ο αέρας

που φυσά μανιωδώς;

Για εσένα είναι μία

της αλήθειας η οδός;

 

Ξαστεριά δεν περιμένεις

ούτε τον καιρό ν’ ανοίξει.

Οι ημέρες οι δικές σου

δεν υπόκεινται σε λήξη.

 

Τ’ άρωμά σου το απλώνεις

και το δίνεις στα πουλιά.

Όλα τα θεριά της φύσης

σε προσέχουν σαν θεά.

 

Κόντρα σ’ όλα τα κακά

Ττ μικρό λεπτό κορμί σου

δείχνει αντοχή μεγάλη

και νικάει η ορμή σου.

 

Είσαι φως μες στους αιώνες

λυγερή μου ανεμώνα

κι όλο γλύκα παραμένεις

μες στον παγερό Χειμώνα.

 

Είναι η κορμοστασιά σου

ντελικάτη, δυνατή

και παράδειγμα σε όλους

η ανδρεία που σ’ οδηγεί.

 

Γιάννης Κανατσέλης