Άτιτλο

Τα δάκρυα μου, του φθινοπώρου φύλλα

Τ’ αγέρι τα φυσομανά με μιαν ανατριχίλα

Απ, την καρδιά μου στάζουνε, λιμνούλα έχουν γίνει

Καυτά, πικρά σαν τον καημό που γιατρικό δεν δίνει.

Πότισε τον βασιλικό που έχεις στην αυλή σου

και κράτησε τα για αγιασμό μέσα στην προσευχή σου.

Βρέξε το μαξιλάρι σου, να μ’ έχεις προσκεφάλι

στην μυρωδιά μου να μεθάς κι ύπνος να μην σε πιάνει

Τα δάκρυά μου να ’τανε χάντρες για κομπολόι

Διαμάντια μεσ’ τα χέρια σου, σειρά από κομκομβόι

Να τα χαϊδεύεις τρυφερά, φιλιά να τα γεμίζεις

Μαλαματένια δάκρυα, έρωτα. Πόσο αξίζεις!

Τα δάκρυα μου στο βυθό είναι μαργαριτάρια

Πάρτα στίς χούφτες παίζετα στης μοναξιάς τα βράδυα.

Κι αν σε μια ζαριά λιγάκι αστοχήσεις

Τα δάκρυα μου θα γεννούν λιμάνι  να ευτυχίσεις.

Σοφία Μαρκοζάνη