ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ Ι. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Του Αγίου Βαλεντίνου

Μπήκε ο Φλεβάρης βιαστικά, πρώτος στο γλέντι μήνας

σέρνοντας κάποια αποκριά, μάσκας και σερπαντίνας.

Μέσα στις τόσες χίμαιρες, εκείνης ή εκείνου,

φέρνει ακόμη μια γιορτή, τ’ Αγίου Βαλεντίνου.

Εκείνος την αγάπη του προσφέρει, μα κι εκείνη

προστάτης είν’ ο Άγιος, στου έρωτα τη δίνη.

Μέρα χαράς, μικρή γιορτή, απ’ την αυγή ως το βράδυ,

άλλοι παρέα με το φως, κι άλλοι με το σκοτάδι.

Ποιος δόθηκε στα σύννεφα; Ποιος χάϊδεψε τ’ αγέρι;

Ποιος δάκρυσε σαν φώτισε, η φλόγα τ’ αγιοκέρι;

Πολλοί γι’ αγάπη μίλησαν, κι όλοι μ’ ωραία λόγια,

λόγια παχιά, που χτίσανε, ανώγεια και κατώγεια.

Λουλούδια που θα μαραθούν, φιλιά που θα μισέψουν,

αγάπες που σε βάραθρα, μαύρου καϋμού θα ρέψουν.

Πόσες ευχές, πόσοι λυγμοί, θ’ αντέξουνε στο χρόνο;

Γιατί η αγάπη μέσα της, να κρύβει τόσο πόνο;