Συναισθηματική νοημοσύνη

Η Συναισθηματική νοημοσύνη (EQ) είναι το δίδυμο μέγεθος της κλασσικά νοούμενης ευφυίας (IQ). Το υψηλό (IQ), αν και εγγυάται την ορθή και γρήγορη επίλυση ενός προβλήματος και μάλιστα περίπλοκου και αντικατοπτρίζει τον βαθμό νοημοσύνης ενός ατόμου δεν εγγυάται την διαδικαστική αποτελεσματικότητα και τον επιτυχή χειρισμό ενός θέματος το οποίο επιλύθηκε από ένα υψηλής ευφυΐας άτομο. Χρειάζεται το άτομο αυτό να διαθέτει και υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. ή διαφορετικά να έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων του, να μην συμπεριφέρεται π.χ. υπό το κράτος συναισθηματικής έκρηξης ή και συναισθηματικής απραξίας.

Έχω λοιπόν την λύση του προβλήματος, έχω σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια την στρατηγική αυτής της λύσης, όμως μέσα από μια συναισθηματική εμπλοκή και σύγχυση αδυνατώ να την επικοινωνήσω στους συνεργάτες μου, με συνέπεια να στέλνω ασαφή και λάθος διατυπωμένα μηνύματα και η όλη εκτέλεση να αποτύχει την στιγμή που η λύση ήταν κραυγάζουσα παρούσα.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι τα συναισθήματα είναι αυτά που διαδραματίζουν σοβαρό ρόλο στις σχέσεις κάθε μορφής και ότι η άριστη δοσολογία τους είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να οδηγηθούμε στην επιτυχημένη σχέση. Είναι λοιπόν φανερό ότι η στοιχειώδης προσέγγιση που προαναφέρθηκε δεν έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα, αλλά και εξόχως πρακτικό. Αφορά πρωτίστως τους κάθε είδους διοικούντες, οι οποίοι καλούνται να αποφασίσουν την άριστη λύση μεταξύ των πολλών εναλλακτικών, άρα η συναισθηματική τους νοημοσύνη στο βαθμό που είναι ισορροπημένη είναι εχέγγυο για την άριστη επιλογή λύσης. Το άλλο εχέγγυο είναι βεβαίως η ευφυΐα.

Αυτό λοιπόν το μείγμα των δύο ειδών της νοημοσύνης χρησιμοποιείται προφανώς και στις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις και για να το απλουστεύσουμε ας φαντασθούμε με πόσους τρόπους μπορούμε να διευθετήσουμε ή μη, μια διαφωνία μας με φιλικό μας πρόσωπο. Έτσι καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η συμπεριφορά μας είναι εν πολλοίς απόρροια της συναισθηματικής μας συγκρότησης και πρακτικής. Ο έλεγχος λοιπόν των συναισθημάτων θέλει δουλειά και πολλές φορές την βοήθεια ειδικών ψυχοθεραπευτών. Εκτός και αν στην εποχή του ¨”Μετανθρώπου” η δύσκολη αυτή διαδικασία μετατεθεί στην θρυλική τεχνητή νοημοσύνη, στην γονιδιωματική ανάλυση και στις κατάλληλες παρεμβάσεις.

Πάντως ούτως εχόντων των πραγμάτων ας ανατρέξουμε στον Αριστοτέλη ο οποίος διέγνωσε το πρόβλημα πριν μερικές χιλιάδες χρόνια και έγραψε: “Ο καθένας μπορεί να θυμώσει -αυτό είναι εύκολο, αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και την σωστή στιγμή, για την σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο – αυτό δεν είναι εύκολο. (Αριστοτέλη, Ηθικά Νικομάχεια ).

Αντώνης Α. Ζαρίφης