Καχυποψία και γραφειοκρατία
Οι ανατροπές στην καθημερινότητα μας και στην τάξη διευθέτησης των τρεχόντων προβλημάτων, είναι πρωτόγνωρες. Κανένα τρέχον θέμα δεν επιλύεται πλέον με αυτονόητα βήματα, φανταστείτε για να πάρει ένας καταναλωτής ένα κιλό κρεμμύδια πρέπει ως γνωστόν να συντάξει έγγραφο ή να στείλει sms,να έχει μαζί του την Αστυνομική του ταυτότητα και να προσέξει τον χρόνο διεκπεραίωσης της αγοράς του.
Περισσότερο περίπλοκο γίνεται το θέμα για τους εργαζόμενους οι οποίοι για να μεταβούν στις εργασίες τους πρέπει να έχουν αρκετά έγγραφα αναλόγως στην κατηγορία που υπάγονται (εργαζόμενοι με τηλε εργασία, σε αναστολή, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες κ.τ.λ.). Αυτοί οι άνθρωποι ανάλογα που υπάγονται πρέπει να έχουν και το κατάλληλο έγγραφο π.χ. από εργάνη ή και εκκαθάριση της φορολογικής δήλωσης ή και βεβαίωση της επιχείρησης κ.τ.λ. Δηλαδή για το αυτονόητο, για να μεταβούν κάποιοι στις δουλειές τους παραπέμπονται σε μια γραφειοκρατία, έστω στοιχειώδη αλλά απαραίτητη για να περιοριστεί κατά το δυνατόν ο επικίνδυνος συνωστισμός.
Η αντιμετώπιση αυτού του θέματος θα μπορούσε να είναι απλούστερη: ίσως αν η σχέση Κράτους και Πολίτη δεν υπέκρυπτε αυτήν την έρημη την καχυποψία. Αν βέβαια κανένας εκ των δύο παραγόντων δεν έχει στο βάθος του μυαλού του πως θα την «σκάσει» στον άλλο, αφήστε πόσοι εργαζόμενοι δεν εντάσσονται στην κατηγοριοποίηση που ισχύει και δεν ξέρουν τι δικαιολογητικά πρέπει να έχουν για να πάνε στην δουλειά τους. Ένα χαρακτηριστικό γεγονός άκουσα το πρωί (13-2-2021) σε κάποιον σταθμό των ερτζιανών. Μία σύζυγος περιπτερούχου συνήθιζε να πηγαίνει κάθε μεσημέρι και να αντικαθιστά για μερικές ώρες τον σύζυγό της, προκειμένου αυτός να ξεκουραστεί για λίγο. Ζητούσε λοιπόν από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, οι οποίοι σχολίαζαν το θέμα να την διαφωτίσουν, δεδομένου ότι η περίπτωσή της δεν προβλέπεται από τη ισχύουσα κατηγοριοποίηση και δεν γνώριζε με τι δικαιολογητικό να κυκλοφορήσει αφού και η ανθρώπινη αλήθεια της δεν συμφωνούσε με την θεσμική τάξη.
Θα μου πείτε ότι η σύζυγος θα έπρεπε να ήταν ασφαλισμένη και να φέρεται ως εργαζόμενη, ωρομίσθια μάλιστα, στο περίπτερο που μίσθωνε ο σύζυγός της για να εκδοθούν οι σχετικές βεβαιώσεις μετακίνησης. Αλλά αυτό δεν γίνεται συνήθως στα πλαίσια μιας οικογενειακής στοιχειώδους επιχείρησης, είτε από κακώς εννοούμενη άγνοια, είτε από αντικειμενική οικονομική και οργανωτική αδυναμία.
Αυτές οι περιπτώσεις όμως αγανακτούν τους ενδιαφερόμενους οι οποίοι διακινδυνεύουν να χρησιμοποιήσουν μια βεβαίωση ψευδόμενη και να υποστούν όλες τις συνέπειες που προβλέπονται. Τι χρειάζεται λοιπόν: εμπιστοσύνη και αλήθεια στις σχέσεις Κράτους και πολίτη. Πολιτική Αγωγή και Πολιτική Κοινωνικοποίηση. Με άλλα λόγια παιδεία!, με την παιδεία εγκαθίσταται η εμπιστοσύνη, αλλάζουν οι νοοτροπίες και εξαφανίζεται εκατέρωθεν η καχυποψία.
Αντώνης Α. Ζαρίφης