Στρέψτε την πλάτη στους πολιτικούς
Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάρα πολλές εκλογές και ποτέ κανείς δεν κατάφερε να διαβάσει τη θέληση των ψηφοφόρων. Και γιατί άλλωστε; Μήπως και οι ψηφοφόροι έχουν ποτέ θυμηθεί τι τους είπαν και τι τους έταξαν οι πολιτικοί; Όταν πηγαίνουν μετεκλογικά στα γραφεία των πολιτικών, αντιλαμβάνονται ότι άδικα έτρεξαν να τους βρουν ψήφους, ότι άσκοπα κουράστηκαν, ότι δεν τους αναγνωρίζει πλέον κανείς.
Και όμως, στις επόμενες εκλογές αυτούς τους ίδιους θα ψηφίσουν. Να το πεις μαζοχισμό ή χαζομάρα; Όπως και αν λεχθεί, είναι ένα φαινόμενο που μόνο στην Ελλάδα εμφανίζεται. Φαίνεται πως τόχει το αίμα μας, να μας κοροϊδεύουν και να μας ξανακοροϊδεύουν. Ξέρετε τι λέει μια λαϊκή παροιμία για το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο; «Αν σε κοροϊδέψουν μια φορά, ντροπή δική τους. Αν σε κοροϊδέψουν δυό φορές, ντροπή δική σου». Σκεφτείτε πόσο πρέπει να ντρεπόμαστε που μας κοροϊδεύουν συνέχεια!
Πάντα περιμένουμε το καλλίτερο. Θέλουμε να είμαστε στο επίκεντρο των εξελίξεων και επιζητούμε την προβολή μας. Αυτό είναι που εκμεταλλεύονται κατά κόρον οι πολιτικοί. Ξέρετε, πως για μια θέση μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης, που θα μας δώσει μια φευγαλέα ματιά από τη λάμψη της, γίνονται μέχρι και εγκλήματα; Βλέπουμε τον απλό κοσμάκη να συνωστίζεται δίπλα στους πολιτικούς για μια φωτογραφία και να διαγκωνίζεται με τους γύρω του προκειμένου να τους εκτοπίσει και απορούμε. Και όμως τα ίδια θα κάναμε και μεις. Ίσως και να τους ζηλεύουμε που δεν είμαστε στη θέση τους.
Και όμως το καταλληλότερο φάρμακο είναι η αδιαφορία. Στρέψτε την πλάτη στους πολιτικούς και αφήστε τους να ψάξουν αυτοί να σας βρουν. Να είστε σίγουροι ότι θα κινήσουν γη και ουρανό να σας ξαναβάλουν στο μαντρί τους. Κοιτάξτε τη δουλειά σας και μην ακούτε τα φαύλα λόγια τους. Εξάλλου έχετε ακούσει τόσα πολλά που δεν θα ακούσετε και κάτι νέο. Ο Απόστολος Παύλος συνήθιζε να λέει. «Μην συζητάτε πάνω από δύο φορές με Αιρετικούς. Στο τέλος και σεις Αιρετικοί θα γίνετε».
Μόνο αν γνωρίσει κανείς από κοντά τους πολιτικούς θα καταλάβει με τι έχει να κάνει. Αρκεί να αναφερθεί ότι ο μεγάλος φιλόσοφος Σατρ είχε πει, κάποτε, όταν του πρότειναν να κατέβει στην πολιτική, ως κοινός υποψήφιος μεγάλων κομμάτων της Γαλλίας, για τις προεδρικές εκλογές. «Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος!». Και φυσικά αρνήθηκε κάθε επαφή με την κάστα αυτή. Προσέχτε όμως! Ποτέ δεν είχε σταματήσει, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, να ασχολείται με τα κοινά και να προσπαθεί για το καλλίτερο. Ήταν ένα πολιτικοποιημένο πρόσωπο. Όχι όμως πολιτικός. Στάθηκε μακριά από ένα θεσμό που μόνο πίκρες μπορεί να φέρει. Μιλάμε πάντοτε για ανθρώπους φυσιολογικούς. Υπάρχουν «δυστυχώς» και τέτοιοι. Δεν βάζουμε όλους τους πολιτικούς στο ίδιο καζάνι. Κάποιοι, έστω και ελάχιστοι, ξεχωρίζουν. Όμως η εξαίρεση δεν αναιρεί τον κανόνα.
Μόνο η έντονη πολιτική δραστηριότητα μπορεί να μας σώσει από τη μιζέρια και την απαξίωση. Και αυτή επιτυγχάνεται μέσα από την ενεργή πολιτικοποίηση του καθενός μας. Σκέφτεστε τι έχει να γίνει αν ο κάθε πολιτικός γνωρίζει ότι μετέχουμε ενεργά στα κοινά μέσα από την έντονη αγάπη μας για αυτό τον τόπο. Ότι δηλαδή είμαστε ενεργοί και όχι παθητικοί πολίτες;