Για την μυρουδιά… και την λιγούρα

Πού είσαι παλιά μου γειτονιά με τα χαμηλά σπιτάκια και το ανθρώπινο πρόσωπο! Δεν υπήρχαν ούτε παραδόσεις στο σπίτι φαγητών μα ούτε και πολλές ταβέρνες να πας για φαγητό. Βέβαια δεν υπήρχαν και τα χρήματα, το βασικότερο δηλαδή.

Κάθε οικογένεια είχε καθημερινό φαγητό δικό της και ζεστό. Τα σπίτια όλα μονώροφα και πρόχειρα και η μυρωδιά του φαγητού σκορπιζόταν στην μικρή μας γειτονιά. Έτσι γνωρίζαμε τι φαγητό είχε το κάθε σπίτι.

Το καλό ήταν ότι αυτό το ήξερε και η κάθε μαγείρισσα, έτσι τον πρώτο μεζέ τον έδινε στην γειτόνισσα και τα γειτονόπουλα με τη αφοπλιστική πρόταση: «Για την μυρωδιά, για την λιγούρα!».

Αυτός ο μεζές βέβαια ήταν δυό τρεις τηγανητές πατάτες, ένας κεφτές ή κάνα δυό γαβράκια. Ήταν όμως αρκετός για να ευχαριστήσουμε την δωρήτρια και να της εκφράσουμε τα συγχαρητήριά μας για την υπέροχη γεύση του.

Όμορφες και ανθρώπινες εποχές με φτώχεια αλλά και καρδιά μεγάλη, που μας έκανε όλους να σκεφτόμαστε και να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο.