Το παραμυθάκι της Φωνής.Η κλεφτουριά πρωτοπορία στην Επανάσταση του 21
Του Κίτσ’ η μάνα κάθουνταν στην άκρη στο ποτάμι, με το ποτάμι μάλωνε και το πετροβολούσε. ”Ποτάμι μου λιγόστεψε, ποτάμι στρέψε πίσω, για να περάσ’ αντίπερα πέρα στα κλεφτοχώρια, οπώχουν οι κλέφτες σύνοδο, οπώχουν τα λημέρια”.
Στην έκτη δημοτικού είχα ένα δάσκαλο, που λάτρευε τα δημοτικά μας τραγούδια, περισσότερο όμως από όλα τα κλέφτικα.
”Στα κλέφτικα τραγούδια διαφαίνεται η καθημερινή ζωή των κλεφταρματολών, ο θαυμασμός των σκλαβωμένων Ελλήνων για τη λεβεντιά, την αντρεία, τους αγώνες τους, την ανεξάρτητη ζωή τους, τα χρόνια της δουλείας. Τα διαπερνά η αγωνία του λαού για τη λευτεριά” μας έλεγε.
Μια μέρα γελώντας του είπα ”Να χορέψουμε κανένα κλέφτικο κύριε Τάκη”.
”Δε χορεύονταν ήταν καθιστά με πλούσια μελωδία παιδί μου. Πολλές φορές σε διαλογική μορφή” μου απάντησε.
”Και τι ήταν οι κλέφτες;” συνέχισα γεμάτη περιέργεια.
”Μορφή αντίστασης που συγκροτούσαν ένοπλες οµάδες, έκαναν επιθέσεις σε εµπορικές αποστολές, σε κρατικούς αξιωµατούχους, σε ταξιδιώτες, ακόµα και σε χωριά και πόλεις, αρπάζοντας χρήµατα, όπλα και τρόφιµα”. μου απάντησε
”Είχαν αρχηγό; πως τα κατάφερναν να δράσουν;”
”Οι κλέφτες ζούσαν ελεύθεροι κατά οµάδες στα ληµέρια. Κάθε οµάδα είχε τον καπετάνιο της και το δικό της µπαϊράκι. Με το πέρασµα των χρόνων οι κλέφτες γίνονται µόνιµη απειλή αντίστασης εναντίον του οθωµανικού κράτους και των τοπικών αρχόντων”.
”Και ποιά στρατηγική ακολουθούσαν;”
”Με το γιουρούσι, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό, που απαιτούσε αποφασιστικότητα, ενθουσιασμό, ταχύτητα, ομαδική προσπάθεια αλλά και προσωπική πρωτοβουλία.
Χρησιμοποιούσαν τα ταμπούρια και οχυρώματα.
”Τι δεν έπρεπε να κάνει ποτέ ο κλέφτης;”
”Ο κλέφτης δεν νοούνταν να εγκαταλείψει τ’ άρματά του, την προέκταση του εαυτού του, το σύμβολο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Η πράξη αυτή θεωρούνταν ατίμωση, πολύ περισσότερο βέβαια η παράδοση των αρμάτων”.
”Είχαν μεγάλη ομάδα”;
”Συνήθως αποτελούνταν από 50 ή περισσότερα παλικάρια.
Υπήρχαν άγραφοι νόμοι που ρύθμιζαν τις σχέσεις μεταξύ τους και με τον καπετάνιο, που έπαιρνε τις αποφάσεις και συντόνιζε την ομάδα. Ο σεβασμός προς τον καπετάνιο, που διοικούσε αξιοκρατικά την ομάδα ήταν απόρροια των ικανοτήτων, της στρατηγικής και της αντρείας που επεδείκνυε”.
«Τι έχουν της Μάνης τα βουνά που στέκουν βουρκωμένα; Δίχως χιόνια χιονίζονται, δίχως βροχή βροχιώνται απ’ των κλεφτών τα κλαύματα, δάκρυα και μοιρολόγια. Εσκότωσαν το Ζαχαριά, τον πρώτο καπετάνιο που ’ταν κολώνα στο Μωριά και φλάμπουρο στους κάμπους.
Οι συνθήκες διαβίωσης των κλεφτών ήταν πολύ άσχημες. Αυτό συνέβαινε γιατί αναγκάζονταν να μετακινούνται συνεχώς και να βρίσκονται διαρκώς σε επιφυλακή. Η πολεμική τους τακτική ήταν άρτια, λόγω της πολλής και σκληρής τους εξάσκησης.
Ζωή Μπούζα