Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΧΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ
Χαίρε ιατρέ, νοσημάτων Ανάργυρε. Χαίρε Άνθιμε, άνθος νοητού παραδείσου». (στίχος οίκου εορτής).
Πανηγυρίζει και εορτάζει η Εκκλησία μας κάθε φορά την μνήμην των Αγίων, αλλά ακόμα περισσότερον πανηγυρίζει, όταν αναδεικνύονται άγιοι, στους νεότερους χρόνους. Οι βίοι των Αγίων κρύβουν μεγάλο θησαυρό, διότι με τα παραδείγματά τους, μας οδηγούν στο δύσκολο μονοπάτι της ζωής, το οποίον είναι όμορφον, καρποφόρον και φωτεινόν.
Ας παρακολουθήσομεν και ημείς σήμερον την ζωήν του Αγίου Ανθίμου του θαυματουργού, ο οποίος εγεννήθη την 1ην Ιουλίου 1869μ.Χ, στην μαρτυρικήν νήσον Χίον, η οποία έχει ποτιστεί με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων και Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και κατέστη καταφύγιον των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Ο Άγιος Άνθιμος εγεννήθη από ευσεβείς γονείς και ανετράφη με Χριστιανικήν αγωγήν. Αγάπησεν τον Χριστόν και «Ο Κύριος που εδημιούργησε την σοφίαν, την εχορήγησεν σε αυτούς, που τον αγαπούν (Σοφ.Σειρ.1,10)» και ο Άνθιμος έγινε δωρεοδέκτης του Αγίου Πνεύματος. Στο δοξαστικόν της εορτής υμνείται «Συ γαρ τους μεγίστους Πατέρας μιμησάμενος, απάντως τας αρετάς…» Από μικρό παιδί, έβλεπεν την Παναγία, όπως ψάλλει ο Υμνωδός «Όμμα της καρδίας σου, προς ουρανόν έσχον…» (ωδή δ΄)
Έζησε σε μίαν εποχή, που οι σφαγές των τούρκων είχαν σταματήσει, αλλά οι θηριωδίες τους ήταν ακόμα νωπές. Οι δυσκολίες πολλές, γράμματα δεν έμαθε. Είχεν όμως πνεύμα σοφίας, ευφυίας, εναρέτου ζωής και ακλονήτου πίστεως. Εκκλησιαζόταν διαρκώς και ανεδείχθην μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν.
Η Πρόνοια του Θεού τον οδηγεί στην Σκήτην των Αγίων Πατέρων, επειδή εκεί υπήρχεν αγιογραφείον και ήθελεν να επιδιορθώσει μίαν εικόνα της Παναγίας Βοηθείας, που ήταν ιερόν κειμήλιον της μητέρας του.
Στην Σκήτην εγνώρισεν τον περιβόητον για την αρετήν του Γέροντα Παχώμιον, ο οποίος ήτο και διδάσκαλος του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Αποφάσισεν να μείνει στην μονήν και έγινεν υπόδειγμα υπομονής, υπακοής, ταπεινοφροσύνης. Ο Πατέρας Παχώμιος, βλέποντας τις αρετές του προέβλέψεν ότι θα γίνει μεγάλος Πατέρας. Η αυστηρή όμως νηστεία και άσκησις τον κατέβαλαν και ηναγκάσθην να επιστρέψει εις το σπίτι του για ανάρρωσιν. Συνεχίζει την εξαντλητικήν νηστείαν, προσευχήν και φθάνει σε θεϊκήν έκστασιν, «…διό ηνέωκταί σοι η πύλη της των ουρανών βασιλείας…». (Δοξ.).
Ο λαός τον θαυμάζει για την ένθεον ζωήν του. Βλέπουν μπροστά τους έναν πνευματικόν πατέρα και άξιον να χειροτονηθεί ιερέας. Λόγω όμως ελλιπούς μορφώσεως, ο τότε Μητροπολίτης Ιερώνυμος, ηρνήθην να τον χειροτονήσει. Ο Άνθιμος πηγαίνει στο Ανδραμύτιον, της Μ. Ασίας, όπου έλαβεν «το μέγα της ιερωσύνης αξίωμα» το 1910. Η χειροτονία του συνοδεύτηκεν από θεία σημεία. Σεισμός δυνατός τραντάζει την περιοχήν, τα καντήλια ταλαντεύονται, ο ουρανός σκοτεινιάζει, το σύμπαν αναστατώνεται. Τα φυσικά αυτά φαινόμενα, μαρτυρούν ότι ο Θεός επιδοκίμασεν την χειροτονίαν του Ανθίμου και του έδωσεν θαυματουργικήν δύναμιν.
Στο Αδραμύτιον όμως η πνευματική του ακτινοβολία προκάλεσεν πάθη αντιζηλίας και μόνος εσκέφθη να φύγει και να μεταβεί στο Άγιον Όρος, όπου θα εύρισκε πολλούς ασκητάς και θα ωφελείτο πνευματικά.
Όταν εγύρισεν πάλιν στην Χίον, ετοποθετήθην εφημέριος του Λεπροκομείου. Αφοσιώθηκεν ολοκληρωτικά στην φροντίδα των λεπρών. Τους έδειξεν αγάπη, συνέτρωγεν μαζί τους, δεν φοβόταν την μεταδοτικήν ασθένειαν, διότι ο Κύριος είπεν «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον (Α΄ επιστολή Ιωαν.δ΄12-19)». Πραγματικά το λεπροκομείον μετεβλήθη σε ουράνιον Παράδεισον και τον ίδιον τον έβλεπαν σαν Άγγελον εξ ουρανού. Και ο Υμνωδός τον υμνεί: «Άνθιμε κλεινέ, τροφεύς εγένου ορφανών και απόρων και νοσούντων ιατρός…» (Δοξαστικόν).
Ο Άγιος όμως εποθούσε και λαχταρούσε να οικοδομήσει Ναόν για να στεγάσει την εικόνα της Παναγίας Βοηθείας, που ήταν ανεκτίμητη κληρονομιά, αλλά και Μονή για να στεγάσει τις ρακένδυτες μοναχές, που ήταν εκδιωγμένες, μετά τον Μικρασιατικόν ξεριζωμόν. Κατάφερε να πάρει την άδειαν ιδρύσεως, γυναικείας Ιεράς Μονής, προς τιμήν της Παναγίας Βοηθείας. Αμέσως άρχισαν οι εργασίες και ο Άγιος έγινεν «…της μονής Βοηθείας δομήτορας…». Εγκατεστάθην στην Μονήν, αφοσιώθηκεν στην Παναγίαν και «των αρετών του το φέγγος, του κόσμου τα πέρατα εφώτισεν». (από το προσόμοιον Εσπερινού).
Η Παναγία Βοηθεία έγινε για την Χίον, πηγή θαυμάτων και πάντων προστάτιδα. Ασθενείς εθεραπεύθηκαν, τυφλοί είδαν το φως τους, πληγές ανίατες ιάθησαν.
Ο ιατρός των λεπρών, ό Άγιος Άνθιμος, έζησεν την τυραννίαν της Τουρκοκρατίας, αλλά και την απελευθέρωσιν της Χίου στις 11 Νοεμβρίου 1912. Κατά τον πόλεμον του 1940 έλαβεν ενεργόν μέρος στον αμυντικόν αγώνα και διεφύλαξεν και το μοναστήρι και τον Ναόν με την Παναγίαν.
Παρέδωσεν την παναγίαν του ψυχήν, στις 15 Φεβρουαρίου 1960 και ολόκληρος η νήσος εβυθίσθη σε βαρύ πένθος.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, άλλος ένας Άγιος, επεσκέφθη την ψυχήν μας, άς γίνει συνοδοιπόρος στην ζωήν μας και να μας αξιώνει σωματικής και πνευματικής υγείας.
Μαρία Τσακανίκα