Ιερός, απαραβίαστος και καθαρός.Ο χώρος του Θεάτρου

Θέατρο: μια τελετουργία εξαγνισμού ψυχής και πνεύματος. Πως μπορούμε να δεχόμαστε ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτήν την τελετουργία, σε αυτή την ουσιαστική κάθαρση, να μεταφέρουν τα πάθη τους στον ιερό χώρο του θεάτρου και να αναδεικνύονται σε είδωλα, να αποκτούν εξουσία, να διαφθείρουν καταστρέφοντας όνειρα και συνειδήσεις;

Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Αλλά το ειδεχθές, και μάλιστα το κατ’ εξακολούθηση «λάθος», δεν επιτρέπεται να βρίσκει καταφύγιο στη θεατρική σκηνή. Να βρίσκει χώρο εκτόνωσης και υπόθαλψης. Τα τελευταία γεγονότα αποκάλυψαν καθαρά τη μικρότητα και την έλλειψη ουσιαστικής καλλιέργειας των εμπλεκομένων.

Στην αρχαιότητα οι θεατές θα πετροβολούσαν, ενδεχομένως, τους δυνάστες που θα προσπαθούσαν να βεβηλώσουν τον χώρο και την ιδεολογία του θεάτρου. Ίσως οι πρόσφατες αποκαλύψεις να λειτουργήσουν ως έναυσμα για όλους, ωθώντας μας να επαναπροσδιορίσουμε το ποιους ανθρώπους εν άγνοια μας ανεβάζουμε σε θρόνους, οι οποίοι, δυνάμει της μικροψυχίας και των παθών τους, ασκούν βρόμικη και αισχρή εξουσία αντλώντας δύναμη μέσα από τη δημοσιότητα και την προβολή τους.

Ίσως ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε κριτήρια με άλλες βάσεις. Για να είναι κάποιος καλλιτέχνης δεν αρκούν ούτε η υποκριτική δεινότητα και η τεχνική αλλά ούτε και η διανόηση. Χρειάζεται να διαθέτει κανείς ευγένεια ψυχής και σεβασμό προς τον Άνθρωπο.

Δημήτρης Κοντοδήμος