Η Θεϊκή Αττική γη
Η Αττική είναι ευλογημένη από Θεούς και ανθρώπους. Έχει όλα όσα χρειάζεται ένας τόπος για να θεωρείται παραδεισένιος. Το κλίμα της, η μορφολογία του εδάφους της, η θάλασσά της, όλα έχουν κάτι το όμορφο και το ονειρεμένο. Δε στεκόμαστε πουθενά αλλού με τόσο δέος, τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει να την αγαπάμε και μάλιστα πολύ. Ο Σωκράτης, γι’ αυτήν ήπιε ευχάριστα το κώνειο, αλλά και πολλοί άλλοι πέθαιναν και πεθαίνουν χωρίς δισταγμό για χάρη της. Υπάρχουν πάρα πολλοί που έζησαν και πέθαναν χωρίς ποτέ να φύγουν από αυτήν. Είναι τόσο μικρή αλλά και ταυτόχρονα απέραντη. Κάθε μέρα που περνά ανακαλύπτουμε ότι κάποιο κομμάτι της μας είναι καινούργιο και μέχρι να το γνωρίσουμε, έρχεται ένα άλλο που ίσως να είναι και πιο ενδιαφέρον.
Και τι δεν βρήκε ο παμφάγος μετροπόντικας, εκεί στα έγκατα της Αττικής γης. Είναι γεμάτοι οι σταθμοί του μετρό και τα μουσεία από τα αριστουργήματα των προγόνων. Είναι πλημμυρισμένα τα μουσεία όλου του κόσμου με το απαράμιλλο κάλλος της που δεν θα σταματήσει να δίνει φως. Και δεν είναι μόνο τα έργα των ανθρώπων που κοσμούν την Αττική και την κάνουν να ευωδιάζει. Είναι και τα έργα της φύσης, τα τόσα πολλά, που τρελαίνεσαι κυριολεκτικά.
«Από το Μοναστηράκι μέχρι το Σύνταγμα», είχαν πει οι επικεφαλείς των έργων του μετρό, «βρήκαμε 86 πηγάδια. Ήταν ένα έργο πολύ επίπονο. Τις περισσότερες φορές οι εργαζόμενοι δούλευαν υπό βροχή, και ας ήταν 40 και 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους». Και αυτό στην γλώσσα της λογικής σημαίνει ότι δεν έλειπε ποτέ το νερό. Τα πάμπολα πηγάδια, τροφοδοτούσαν τους κατοίκους με άφθονο και καλό νερό. Να γιατί, όπως λένε και οι ιστορικοί, η Αττική είχε ανέκαθεν τους όμορφους μπαξέδες της και τα μποστάνια της. Να γιατί δεν πείνασε κατά την πολιορκία των Πελοποννησίων, των Τούρκων κλπ. Και φυσικά ούτε δίψασε. Είχε τόσο νερό που ακόμα και σήμερα είναι παραδεκτό ότι τα έγκατά της είναι γεμάτα δεξαμενές με νερό. Ακόμα και στην Ακρόπολη, λένε οι παραδόσεις ότι υπήρχε πηγάδι και μάλιστα ότι επικοινωνούσε με τη θάλασσα. Αν έστηνες το αυτί σου προσεκτικά, θα μπορούσες να ακούσεις τον ήχο των κυμάτων και να αισθανθείς την αλμύρα της. Ίσως να ήταν και το μονοπάτι του Ποσειδώνα, όταν είχε ανέβει στην Ακρόπολη, για να προσφέρει τα δώρα του. Ίσως πάλι να είναι ιδιοτροπία της φύσης να προικίζει με παραπανίσιο κάλλος, την αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία.
Ακόμα και σήμερα βλέπεις σπίτια με μεγάλους και ωραίους κήπους στην Αττική, ακόμα και σήμερα υπάρχουν μποστάνια στο Ρέντη, στο Μοσχάτο και στον Ταύρο. Ο Υμηττός έχει ακόμα τα θυμάρια του και η Πάρνηθα συντηρεί με ευλάβεια τα αιωνόβια έλατά της. Η δε Πεντέλη, όσο και αν την έχουμε κάψει, όσο και αν την έχουμε τσιμεντώσει με τις οικοπεδοποιήσεις, διατηρεί ανέπαφη την ομορφιά και την λεβεντιά της.
Η Αττική μοιάζει με έναν από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, εκεί που πας να την ξεχάσεις, εκεί που πιστεύεις ότι έπαψε να υπάρχει, αναβλύζει μύρο και σου ταρακουνά την συνείδηση. Τότε συνέρχεσαι και δακρύζεις. Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν ονειρεύεσαι και ότι αυτό που ο καθένας ποθεί να έχει, εσύ δεν το υπολογίζεις.