Από τη Δραπετσώνα στον Άγιο Σπυρίδωνα

Η νεότερη δισκογραφία τηρεί την πειραιώτικη παράδοση και ακολουθεί την πόλη στους μαιάνδρους του χρόνου. Πότε αφουγκράζεται την αγωνία του κοσμάκη, όπως στον μελοποιημένο στίχο του Λειβαδίτη από τον Θεοδωράκη «Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή». Πότε νοσταλγεί παλιές αγάπες, όπως στα τραγούδια του Δήμου Μούτση, στου «Προφήτη Ηλία τα σοκάκια» σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου με την ερωτική φωνή του Κόκκοτα, αλλά και την «Πειραιώτισσα» σε στίχους Νίκου Γκάτσου, απόηχο ίσως της «Όμορφης Πειραιώτισσας» του Καπλάνη. Πότε η Βίκυ Μοσχολιού με τη φωνή-βιολοντσέλο μιλά για την επιστροφή μιας αγάπης ένα δειλινό στον Άγιο Σπυρίδωνα, με διάθεση διαμετρικά αντίθετη από αυτήν της Γεωργακοπούλου του 1940 που τραγουδά τη γλυκιά νοσταλγία ενός ρεμπέτη σε μουσική Νίκου Γούναρη και στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη:

«Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα μπροστά στο δημαρχείο / Μια νοστιμούλα γνώρισα που μου ’ρθε σαν λαχείο».