Λογιωτατόπουλος Φίλιππος

 Δεν γράφω εγώ αλλά εσύ

Βράδιασε και ξημέρωσε ξανά χωρίς εσένα,

δροσοσταλίδα πάναγνη, λευκό μου περιστέρι.

Όσο θαυμάζω εσένανε δεν θαύμασα κανένα

γιατί είσαι το προσωπικό μοναχικό μου αστέρι.

 

Μάλλον δεν ήτανε γραφτό μαζί εμείς να ζούμε,

εσύ έχεις κάτι ιερό που βάζεις παραπάνω

μα εγώ πονώ, που Άνοιξη ποτέ μας δεν θα δούμε,

αφού όταν σε σκέφτομαι τα λογικά μου χάνω.

 

Είσαι η αδελφή ψυχή που ονειρευόμουν πάντα

κι αν η ζωή κανόνισε αλλιώς να μας τα φέρει.

Εγώ θα γράφω πάντοτε του ονείρου την μπαλάντα

μεθώντας με τον Ήλιο σου, Άγιο μου καλοκαίρι.

 

Κανείς δεν είναι κανενός μα η καρδιά άλλα λέει,

θέλει το άλλο της μισό και συνεχώς το ψάχνει.

Μα όταν να το ’χει δεν μπορεί, αιμορραγεί και κλαίει,

όσο κι αν πασπαλίζεται στης λησμονιάς την άχνη.

 

Φίλιππος Λογιωτατόπουλος

Από την ποιητική συλλογή

«Η Αλίσαχνις της ψυχής μου»