Όχι στην βία της αστυνομίας
Με είχε σακατέψει η αφραγκία. Γύρναγα ξελιγωμένος. Ώσπου μια μέρα, έρχονται και μου λένε για δουλειά.
– “Μπορω να μάθω, ρε παιδιά, σαν τί δουλειά θα κάνω;”
– “Πολύ εύκολη…” μου λένε. “Θα ρίχνεις ξύλο σε κάτι ρεμάλια.”
– “Στοπ!” τους λέω. “Με το χέρι θα βαράω ή με στειλιάρι;”
– “Με στειλιάρι” μου λένε.
Κουτρουμπάκο, λέω, σού ‘φεξε, αδερφέ μου. Εμ, κορόιδο ήμουνα να μη δεχτώ; Συσσίτιο, μισθό, κι από πάνω στειλιάρι σε ξένη πλάτη. Γιατί όχι; Σάματις θα τις μαζεύω εγώ;
Δέχτηκα και έκανα και έναν τεμενά.
Πρώτον, γλίτωσα.
Δεύτερον, υπηρετώ την Πατρίδα, που λένε.
Τρίτον, χαρτζιλικώνομαι!
Θα μου πείτε τώρα… Για στάσου λιγάκι, ρε Κουτρουμπά, το βαστάει η ψυχή σου να βαρείς άνθρωπο που δεν σού ‘φταιξε;
Δεν είναι τίποτις, ρε παιδιά – ναι, μα το Θεό! Στην αρχή είναι λιγάκι δύσκολο, αλλά κατόπι το συνηθίζεις κι αρχίζει και να το γυρεύει κι ο οργανισμός σου…
Μενέλαος Λουντέμης “Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0”
Και εγώ προσθέτω για αυτούς που διαφωνούν ή και αμφιβάλλουν.
Κάποιοι προτιμούν τον κόσμο των παρωπίδων μιας και αυτές προσφέρουν ένα άσυλο και μια τύπου μορφίνη σε ένα κόσμο “καρκίνου”. Για τα Ματ; Έτσι και πάλι έτσι. Στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων έχω γίνει πολλές φορές μάρτυρας της κτηνώδους συμπεριφοράς τους. Άλλωστε πράττουν τις εντολές αυτών που καταδυναστεύουν κάθε έννοια δικαίου. Μοιραία πράττουν το άδικο. Είναι οι πραιτοριανοί του σήμερα. Θα έπρεπε να χρησιμοποιούν μυαλό και συνείδηση πριν καταταγούν σε αυτό το σώμα. Φαίνεται όμως πως στερούνται ή το ένα ή το άλλο ή και τα δυο. Το χρήμα (ένας μισθός) φτάνει για να απεμπολήσουν την ανθρώπινη φύση και να μετατραπούν σε κτήνη.