ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ..Ω άνθρωποι έως πότε θα παραλογιζόμαστε;

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΠ. ΛΑΖΑΡΑΚΟΣ

jlazarakosdim@yahoo.gr

Παραλογισμός σημαίνει:

1. Ο ψευδής εξ αγνοίας συλλογισμός.

2. Εξαπάτηση.

3. Σκέψη αντίθετος προς τη λογική και τη φρόνηση. (Νέον Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν – Δημητρίου Β. Δημητράκου)- ΕΚΔΟΣΕΙΣ Χρ. Γιοβάνη – 1970).

Η άγνοια πόσες φορές δεν οδηγεί τους ανθρώπους σε ψευδείς συλλογισμούς και σε αντίθετες σκέψεις ως προς τη λογική και τη φρόνηση; Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε παραλογισμό εύκολα μπορούν να μας εξαπατήσουν οι επιτήδειοι και επιτήδειος μπορεί να είναι ο καθένας που έχει πολιτισμικούς, πολιτικούς, Θρησκευτικούς ή και άλλους λόγους. Έτσι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί συνεχίζουμε τον παραλογισμό των Εβραίων (Αρχιερέων, Γραμματέων, Φαρισαίων, Σαδδουκαίων, Ζηλωτών κ.λπ.), καθώς επίσης των Ρωμαίων και άλλων Εθνικών. Ας δούμε λοιπόν έναν από τους αμέτρητους παραλογισμούς που έλαβαν χώρα τότε, πριν 2.000 και πλέον χρόνια και δυστυχώς έχει περάσει χωρίς να τον διακρίνουμε ορθολογικά και έτσι να φράξουμε ερμητικά τις σκέψεις μας και την καρδιά μας προς αποφυγή της απάτης και της πλάνης, αλλά και προς εδραίωση της Αγίας και αληθινής Πίστεώς μας.

Στο βιβλίο του Αρχιμ. Γεωργίου Ι. Δημοπούλου με τίτλο «ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ» – Εκδόσεων Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» – 9η Έκδοση Ιούλ. 2000, μεταξύ των άλλων διαβάζουμε τον παραλογισμό που βασίλεψε σε αυτούς που καταδίκασαν τον Ιησού μετά την αργυρώνητη προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη.

«Το φοβερό τέλος του Ιούδα: Τότε ο Ιούδας, που τον παρέδωσε με προδοσία στους Ιουδαίους, σαν είδε ότι ο Ιησούς καταδικάστηκε, μεταμελήθηκε κι επέστρεψε τα τριάντα ασημένια νομίσματα (αργύρια) στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους και είπε: Αμάρτησα διότι παρέδωσα αίμα αθώο για να χυθεί. Αυτοί όμως του είπαν: Τι μας ενδιαφέρει; Εσύ θα φροντίσεις να απαλλαγείς από την ευθύνη. Εσύ θα δώσεις λόγο γι’ αυτό. Κι αφού έριξε τα ασημένια νομίσματα στον περίβολο του ναού, έφυγε και πήγε και πνίγηκε με σκοινί. (Ματθ. ΚΖ:3-5)¹.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να πούμε πως οι Ιουδαίοι εντελώς παράλογα αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους και κάθε ενοχή, έστω κι αυτή της ηθικής αυτουργίας. Παράλληλα ο προδότης Ιούδας δεν έκλαψε για τη φριχτή του πράξη και δεν συνετρίβει η καρδιά του όπως του Πέτρου, όταν αρνήθηκε τον Κύριό του τρεις φορές. Ο αιώνια δυστυχής και κατακριτέος Ιούδας αυτοκτόνησε, σε αντίθεση με τον Άγιο Πέτρο που θεώθηκε. Έγινε δηλαδή κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών από την ειλικρινή μετανόηση και ταπείνωσή του.

Διαβάζουμε στο βιβλίο «ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ» τα εξής:

«Οι δε αρχιερείς λαβόντες τα αργύρια είπον·ουκ έξεστι βαλείν αυτά εις τον κορβανάν, επεί τιμή αίματος έστι. Συμβούλιον δε λαβόντες ηγόρασαν εξ αυτών τον αγρόν του κεραμέως εις ταφήν τοις ξένοις·διο εκλήθη ο αγρός εκείνος αγρός αίματος έως της σήμερον. Τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του προφήτου… (Ματθ. ΚΖ:6-10).

Οι αρχιερείς δηλαδή, αφού πήραν τα αργυρά νομίσματα είπαν: δεν επιτρέπεται να χαρίσουμε στο θησαυροφυλάκιο του ναού ως ιερό αφιέρωμα, διότι με αυτά αγοράστηκε ζωή ανθρώπου και δόθηκαν ως αμοιβή δια το ανθρώπινο αίμα, που σε λίγο θα χυθεί. Αφού δε έκαναν σύσκεψη αγόρασαν με αυτά τον αγρό του κεραμέως, για να είναι τόπος ταφής των ξένων Ιουδαίων, που ως ταξιδιώτες και προσκυνητές έρχονταν στα Ιεροσόλυμα. Για αυτό ονομάστηκε ο αγρός αυτός αγρός αίματος μέχρι σήμερα. Τότε επαλήθευσε εκείνο που ελέχθη από τον Ιερεμία τον προφήτη…».

Ο συγγραφέας σχολιάζει δικαίως και μας λέγει: Ήταν εύστοχη η σκέψη των αρχιερέων. Αλλά και σύμφωνος προς τον νόμο. Εδώ είναι το σημείο το οποίο αποδεικνύει τους ανθρώπους αυτούς τόσο ξένους προς το γνήσιο, προς το αληθινό πνεύμα. Τα χρήματα που προέρχονται από τέτοια πράξη αίματος τα θεωρούν μη καθαρά, την πράξη όμως και την καταδίκη του Αναμάρτητου, την οποία όλοι οι αιώνες θα τους την καταλογίζουν, δεν τη θεωρούν πράξη ένοχη και δεν ζητούν να την επανορθώσουν. Είναι λοιπόν ή δεν είναι άνθρωποι ασυνεπείς και παράλογοι;

Ο Κύριος τους το είχε πει άλλοτε κατά πρόσωπο ο Κύριος, ότι παραλογίζονται. (Βλέπε Ματθ. ΚΓ:18).

Μας επισημαίνει ο συγγραφέας ότι για να αντιληφτεί κανείς τις θείες αλήθειες και να αξιολογήσει τις θείες εντολές, χρειάζεται χάρη και φωτισμός Θεού. Αυτά δίνονται σε εκείνους που έχουν φόβο Θεού και κοσμούνται με την ταπείνωση. Αφού αυτά έλειπαν από τους Ιουδαίους άρχοντες πως ήταν δυνατόν να τα κατανοήσουν;

Αλλά αυτά τα θεία χαρίσματα δεν έλειπαν και δεν λείπουν μόνο από τους Ιουδαίους, σήμερα δυστυχώς λείπουν και από πολλούς Χριστιανούς και αφού δεν μπορούν να τα κατανοήσουν μέσα από τη φιλαυτία που επιτήδεια καλλιεργείται από τους μισούντες τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, χρησιμοποιώντας έναν εφήμερο υλικό πολιτισμό που συνοδεύει ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία και κάθε είδους διαστροφή και ανομία στο μονόπρακτο του θεάτρου του παραλόγου. Και βεβαίως όλα αυτά στοχεύουν στην απόλυτη υλική και πνευματική καταστροφή των ανθρώπων.

Ας σκεφθεί ο καθένας μας και με ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ να απομακρυνθεί από αυτόν τον ανθρωποκτόνο και ψυχοκτόνο παραλογισμό. Με ταπείνωση και μετάνοια να πορευθούμε στην Ανάσταση του Κυρίου, ελπίζοντας και στη δική μας ανάσταση.