Βίαιες Ανατροπές – Η Κοινωνία και η Πολιτική
Φαίνεται πως ένας ιστορικός κύκλος έκλεισε ! Έκλεισε χωρίς επιστροφή ο κύκλος της μεταπολίτευσης, την ταφόπλακα της εικονικής ευημερίας έβαλε η δεκαετία του 2010 με την ανελέητη οικονομική κρίση η οποία κατήργησε τα αυτονόητα, και έβαλε τέλος στις αυταπάτες…
Το εκδοτικό προνόμιο που είχε στα χέρια της κάθε κυβέρνηση, με το οποίο κυρίως ασκείται η νομισματική πολιτική, μετατοπίστηκε στα χέρια της ευρωπαϊκής ένωσης. Η μεσαία τάξη που είναι η ατμομηχανή για την διατήρηση και επέκταση της συνολικής ζήτησης πιέστηκε οριακά μέχρι σημείου, που επιχειρήσεις οικογενειακού χαρακτήρα (οι μικρομεσαίες) να υποστούν μείωση της ρευστότητάς τους με όλα τα πολλαπλασιαστικά δυσμενή αποτελέσματα. Δηλαδή ανεργία, συμπίεση των κοινωνικών παροχών, μεγάλη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών και γενικά επέλαση της πενίας στις λαϊκές κυρίως ομάδες.
Οι ουρές στα συσσίτια της εκκλησίας και άστεγοι να περιφέρονται στους δημόσιους χώρους και να κοιμούνται σε παγκάκια και σε εσοχές των εισόδων των κτιρίων, έγιναν δυστυχώς “οικείες εικόνες”. Αυτή η κατάσταση δεν ευαισθητοποίησε την γραφειοκρατία του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, το οποίο μας δανειοδοτούσε με τους γνωστούς επαχθείς όρους και με μια διάθεση απαξίωσης και καταγγελίας της νεοελληνικής πρακτικής.
Έτσι τα αυτονόητα ανετράπησαν και η ζωή πήρε την ανάλογη τροπή της. Τα καταναλωτικά πρότυπα των μεσαίων νοικοκυριών έγιναν περισσότερο λιτά και περιορισμένα στα απολύτως αναγκαία, στα ανελαστικά αγαθά, όπως λένε οι οικονομολόγοι. Η Πολιτική στάθηκε ανήμπορη να αναχαιτίσει την λαίλαπα αυτή, παρά το γεγονός ότι έκανε προσπάθειες για να μειώσει τις συνέπειες της ακραίας λιτότητας που μας πρότειναν οι “αλληλέγγυοι” Ευρωπαίοι.
Μόλις άρχισε να αναπνέει λοιπόν η οικονομία μας, μία άλλη απρόσκλητη κακοδαιμονία εισέβαλε στον παγκόσμιο πια ορίζοντα, η πανδημία του covid 19, που έβαλε στο τραπέζι τους δικούς του όρους για την ζωή μας και την καθημερινή μας πρακτική. Βλέπετε η ζωή υπερτερεί κάθε άλλης προτεραιότητας, αυτό αλλάζει τις ιεραρχήσεις μας και ίσως αλλάξει η υφή των σχέσεών μας, η εγκαρδιότητα σε όλες τις εκφράσεις της αυτοπεριορίστηκε σε νεύματα και αμήχανα χαμόγελα κρυμμένα κάτω από μάσκες αντικοινωνικότητας.
Τα κλειστά μαγαζιά, που “αναπνέουν” με τις επιστρεπτέες προκαταβολές εξαντλούνται στο πλέγμα των υποχρεώσεών τους και προβάλουν την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις υπό κανονικές συνθήκες προγραμματισμένες ταμειακές εκροές. Αυτό βέβαια δεν αφήνει ανέπαφους τους εργαζόμενους, οι οποίοι διακινδυνεύουν την εργασία τους και το εργασιακό τους μέλλον.
Η κυβέρνηση στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της παρεμβαίνει με σύνολο μέτρων τα οποία ευελπιστούν να λειτουργήσουν κάπως ανακουφιστικά. Η υπομονή σε συλλογικό επίπεδο είναι μία αρετή που έχει ανάγκη η κοινωνία μέχρι να χτισθεί το τείχος της ανοσίας και να επιστρέψει η ζωή μας στην κανονικότητά της, για να ανακτήσουμε με συνειδητή προσπάθεια την ευημερία μας.
ΑΝΤΩΝΗΣ Α. ΖΑΡΙΦΗΣ