Κάσσης Μιχάλης

Ήλιε μου

 

Και ξαφνικά ένιωσα να φωτίζεται ο χώρος

γιατί με κοίταξες εσύ μέσα στην ψυχή μου

γι’ αυτό έλαμπε η αίθουσα.

Και σβήστηκαν όλα τα φώτα

και φωτούσες φεγγοβολούσες εσύ.

Γύρω ήταν σκοτάδι

δε θάταν μπρος στο δικό σου φως;

Κι ήταν ήλιοι τα μάτια σου,

ήταν φυλακές

με χοντρά σίδερα με δέσανε,

γιομάτο φεγγάρι το προσωπάκι σου

που χρυσίζει μερόνυχτα στην ψυχή μου,

φεγγάρι μου, ήλιε μου,

βρύση κρυσταλλονέρα στο κατακαλόκαιρο,

παχιόισκιο πλατάνι στη Σαχάρα

του δρόμου μου.

Τι όμορφα είναι σαν αγαπάς…

 

Μιχάλης Κάσσης

Από την ποιητική συλλογή

«Ποιώντας»