Σχέσεις ΑΑΑΑ!

Όμορφες μέρες. Ανοιξιάτικες, ηλιόλουστες, μεγάλες. Αισιόδοξα χαμόγελα, μεγαλύτερες βόλτες σε πιο πέρα δήμους. Αίσθηση απεγκλωβισμού και ελευθερίας. Βαθιές εισπνοές και μια κρυφή χαρά γι’ αυτά που περιμένουμε… το καλοκαίρι που έρχεται, για να ξεχαστούν τα υπόλοιπα. Μια βόλτα στη θάλασσα. Ο αέρας της, η αύρα, τα χρώματα, ο ήχος της, και παρόλο τον κυματισμό, η αίσθηση γαλήνης που σου αφήνει..

Κάνουμε περισσότερα πράγματα. Άνοιξαν πάλι κάποιες δουλειές, η καθημερινότητά μας. Πόσο μας έλειψαν όλα, αυτά που βαριόμασταν και τα ονομάζαμε ρουτίνα και «μία από τα ίδια», τώρα έχουν άλλη αξία. Γινόμαστε δραστήριοι, νοιώθουμε χρήσιμοι ξανά, ενεργοί, ασυγκράτητοι. Θέλουμε να τα προλάβουμε όλα. Μη και μας ξυπνήσει κάποιος απ’ το όνειρο, και δεν έχουμε προλάβει. Σε συγκεκριμένους χρόνους με περιορισμένες μετακινήσεις, κι όμως, υπάρχει πια χαρά!

Υπάρχουν βέβαια μέρες και μέρες. Άλλες βαριές και ασήκωτες, και άλλες πολύχρωμες. Όλα όμως ανθρώπινα και κατανοητά.

«Τι έχεις;», «Τίποτα.. έτσι ξύπνησα». «Σε ξαναρωτάω, τι έχεις;». «Τίποτα…». «Καλά εσύ ξέρεις». Και μένει εκεί, μετέωρο. Δεν έχουμε όρεξη να ασχοληθούμε περισσότερο. Κρύβεται και αυτό. Δεν εστιάζουμε, δεν παρακολουθούμε, δεν ακούμε. Στην ουσία δεν συζητάμε. Αφού έχουμε συγκεκριμένα πράγματα που μας απασχολούν.

Καμιά φορά νομίζουμε ότι υπάρχει συνομιλία που όμως είναι μονόπλευρη. Κάτι σαν μονόλογος. Δεν περιμένουμε απάντηση, γιατί έχουμε την δική μας εκδοχή της πραγματικότητας. Εκεί έρχεται και το πρώτο «Α».

Σύμφωνα με ψυχολόγους υπάρχει ένας πέτρινος τοίχος όπως ονομάζεται στη γλώσσα τους. Ή αλλιώς τα τέσσερα Α (άλφα) των σχέσεων.

Το πρώτο έρχεται με την Αντίσταση.

«Τώρα γιατί το έκανε αυτό; Γιατί το συνεχίζει; Γιατί είπε κάτι τέτοιο;» Ή, «Γιατί δεν αντιδρά;» Το αφήνεις, το προσπερνάς και το κρύβεις, λες έτσι είναι και σιωπάς. Θα συνεχίσει όμως σίγουρα γιατί αφήνεται, ξεχειλώνει, απλώνει. Η βόλεψη του πράγματος, η επανάπαυση για το μόνιμο και το σιγουράκι εμφανίζει σιγά – σιγά και το δεύτερο «Α». Δίνοντας θέση στην Απέχθεια.

Εξακολουθούν να μη σ’ αρέσουν πράγματα. Γίνονται χειρότερα βαρίδια για σένα. Γιατί; Τι κάνει τον άνθρωπό σου τόσο άχαρο ξαφνικά; Έτσι έρχεται η Απόρριψη. Το τρίτο «Α». Δεν σε θέλω στη ζωή μου! Με μεγάλους καυγάδες, βαριά λόγια και κουβέντες. Δεν κρατιούνται. Σαν χείμαρρος που ξεσπά και δε μαζεύεται με τίποτα! Εάν πάλι προσπεραστεί και κρυφτεί έρχεται και το τελευταίο να σε ισοπεδώσει. Η Απάθεια. η Σιωπή, η αποξένωση, η ευθεία γραμμή του καρδιογραφήματος. Εκεί είναι και το τέλος.

Αρχίζει να φαντάζει βαρετός, μίζερος, ενώ στην πραγματικότητα φταίνε και οι δύο πλευρές. Περιμένουμε τον άλλο να μας τραβήξει. Ενώ κατά βάθος είμαστε οι ίδιοι βαρετοί. Περιμένουμε απ’ τον άλλο να φτιάξει τη δική μας διάθεση.

Ας πάρουμε επιτέλους την ευθύνη που μας αντιστοιχεί. Φτιάχνουμε εμάς για να προσπαθήσουμε να ξεσηκώσουμε και τους γύρω. Όλα στη ζωή είναι πάρε – δώσε.

Εάν δεν «έχω», δεν μπορώ να «δώσω».

Σηκώνομαι το πρωί. Χαλαρώνω με όποιο τρόπο το μυαλό και τη σκέψη μου. Απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού και είμαι σε ετοιμότητα για το υπόλοιπο της ημέρας. Φορτίζω τις μπαταρίες μου. Βγαίνω στον ήλιο, περπατάω, τρέχω, βλέπω φίλους, είμαι ενεργός άνθρωπος!

Δεν αφήνομαι στα χέρια του χρόνου. Παίρνω βαθιές αναπνοές, χαλαρώνω, αισιοδοξώ για αυτά που θα έρθουν.

Τα περιμένω με ανυπομονησία! Όποιος θέλει ακολουθεί.

Στα καλύτερα που έρχονται… Περιμένω… Ανυπομονώ…

Ευχαριστώ για αυτά που έχω…

Καλή μας συνέχεια.. Καλημέρα σας!

 

Σοφία  Μπουρή