Η ευωδία της ψυχής

Λέγεται ότι κάποτε η Παναγία περνούσε από ένα ωραιότατο περιβόλι, με πολύ ωραία άνθη. Ένα δε από τα άνθη αυτά, την εντυπωσίασαν τόσο, που μπήκε στον πειρασμό να κόψει λίγο απ’ αυτό. Και όταν το έφερε στην μύτη της, για να απολαύσει το άρωμά του, διαπίστωσε έκπληκτη, ότι δεν είχε καμία ευωδία. Δεν μύριζε καθόλου! Ένα κρύο πράγμα… Μόνο εξωτερική αίγλη είχε.

Η Παναγία μας τόσο λυπήθηκε, για το ωραίο αλλά άοσμο άνθος, που το χάιδεψε και είπε: Καημένο άνθος! Γιατί εσύ να μην έχεις μία μυρωδιά, μία ευωδία; Και όταν άγγιξαν τα χέρια της Παναγίας το άνθος, τότε εκείνο αμέσως ανέδωσε τόσο άρωμα, που πλέον όσοι περνούσαν από εκείνο το περιβόλι αναρωτιόντουσαν: Τί γίνεται εδώ, τί ευωδία είναι αυτή! Και πήγαιναν να απολαύσουν την ευωδία εκείνου του άνθους, που είχε χαϊδέψει η Παναγία.

Ξέρετε πόσος κόσμος, ομοιάζει με αυτό το άνθος; Άνθρωποι που έχουν μεν εξωτερική εμφάνιση, αλλά μέσα τους, δεν ευωδιάζουν, είναι ένα κρύο πράγμα. Μάλιστα μερικοί αναδύουν και δυσοσμία βαριά. Όταν όμως οι άνθρωποι έχουν σχέση με την Παναγία, αμέσως όλα αλλάζουν, αλλοιώνονται και γίνονται σαν εκείνο το ευωδιαστό άνθος…

Ἐπιθυμῶ, Παναγία, τά κάλλη τοῦ Παραδείσου, τόν μυρισμόν καί τά ἄνθη, καί τήν τερπνήν εὐωδίαν, καί τάς ᾠδάς τῶν ἀγγέλων, ὅτε ὑμνοῦν τόν Υἱόν σου…!