Κατσουλού – Ζολώτα Μαντώ

Ομφάλιος Λώρος

Μικρή Πατρίδα, πνεύμα Φως, Κυρά της θάλασσας,

τη Γνώση βύζαξες στο κύμα, μες στον αφρό τραγούδι,

-στον ήλιο δίπλωσες ομφάλιο λώρο.

Και στο καμίνι της ψυχής εργάτες-μάγοι τα παιδιά σου,

πυρσούς ανάβουν λαμπερούς, δική τους γη φωτίζουν

την ώρα τη σωστή που διάλεξε το χώρο.

Πάπυρους, μάρμαρα, πηλό: τ’ απέθαντά σου τέκνα

-τα πολλούς αιώνες πριν- δεν τ’ άλλαξαν, ίδια μένουν

και χαρίζουνε δική τους την Ελλάδα.

Σε ξενιτιάς πελάγη πλεύσαν οι γιοί κι οι θυγατέρες,

και τ’ όνειρο, στον Όλυμπο ψηλά φτερούγησε και διάτα:

τη μάγισσα να διαφεντεύει χώρα.

Σηματωρός αποθυμιά: το αντίδωρο να ξαναπάρουν,

στου γυρισμού τους την στερνή την ταξιδεύτρα ώρα,

από του χωριανού παπά το χέρι.

Να φάνε στο χωριό ζεστό ψωμί από ξανθό κριθάρι,