Ρίζου Χαρά
Πικρός Απρίλης
Περίμενα τον Απρίλιο, μήπως και δω Ανάσταση
Όμως τα σύννεφα πύκνωναν κάθε μέρα και πιο πολύ
Η σειρήνα του νοσοκομειακού έφερε την πρώτη μπόρα
Η κραυγή μου σε διασωλήνωσε
Στον θάλαμο της εντατικής
Περπατούσα σε καρφιά
Είμαστε όλοι γύρω σου
Μη τυχόν και μας ξεφύγεις
Οι ψιθυριστές αναπνοές μας
Σε κρατούσαν ζεστό στο μηχάνημα
Κάπου – κάπου αγγίζαμε το μέτωπο
Αδύναμος ο σφυγμός
Αλλά διαβεβαίωνε την παρουσία σου
Στις πέντε το απόγευμα πέρασε
Για εξέταση ο γιατρός
Κι ύστερα…
Μια πεταλούδα πέταξε απ’ το παράθυρο
Κι η νοσοκόμα τράβηξε την κουρτίνα
Και εγώ
Εκείνη τη στιγμή
Έμεινα χωρίς οξυγόνο
Καλό ταξίδι στον κήπο της Άνοιξης
Εύχονταν οι φίλοι σου
Μα δεν έβγαινε ευχαριστώ
Από σφιγμένα χείλη
Στις πέντε του Απρίλη του 2008
Έπαψα να είμαι παιδί
Στις πέντε του Απρίλη
Και ώρα πέντε ακριβώς
Εκείνο το απόγευμα
Ενηλικιώθηκα
Χαρά Ρίζου