Κανατσέλης Γιάννης

Το ξυπνητήρι

 

Το κουρδίζω σιγά – σιγά

και κρακ – κρακ

το ελατήριό του τσιτώνεται

για να λειτουργήσει.

Δεν θέλω ξυπνητήρι

που να ’χει μπαταρία.

Η εμπιστοσύνη

είναι μόνο στο ελατήριο.

Είμαι σίγουρος

πως θα κτυπήσει σωστά

όπως πάντοτε,

έτσι κοιμάμαι ήσυχος.

Δεν θυμάμαι πως το απόκτησα,

ούτε γιατί είναι

μοναδική συντροφιά

και ασφάλειά μου

τόσα χρόνια.

Αυτό με ξυπνά το πρωΐ

και αυτό καληνυχτίζω

κάθε βράδυ

ως τελευταία πράξη.

Δεν έχω αλλάξει

τις ώρες που χτυπά,

γιατί μου δίνουν ζωή,

μου θυμίζουν πως υπάρχω

πως ακόμα είμαι ενεργός

πως δεν άφησα τίποτα

να πάει χαμένο.

Το ρυθμικό του τικ τακ

νανουρίζει τα όνειρά μου

και τους δίνει παλμό

μέχρι τη νέα αυγή.

Πολλά άλλαξαν στη ζωή μου

εκτός από αυτό

που το κρατώ

σταθερά δικό μου.

Φοβάμαι πως,

ο τελευταίος του ήχος

θάναι φοβερός για μένα.

Έχω καταλάβει πως αντέχει

μόνο και μόνο για να νιώθει

τα δάκτυλά μου να το κουρδίζουν

και τα αισθάνεται σαν χάδι.

Είναι μια σχέση

παντοτινής στοργής

και άπειρης αφοσίωσης.

 

Γιάννης Κανατσέλης