Όλα στο Φώς!
Μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα. Απίστευτο μου φαίνεται. Το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, πόσο ζωή έχουμε αφήσει σε εκκρεμότητα… Πόσο διαφορετικά είναι όλα τώρα;!
Ακούω κάθε μέρα το ίδιο απ’ όλους και από μένα την ίδια. Πόσο πολύ μας έχει κουράσει αυτή η κατάσταση. Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό… Με κάποιες μικρές ενέσεις απόδρασης, πάντα όμως με το φόβο της πανδημίας και των ανθρώπων. Τόσα μέτρα και τόσες αλλαγές, πάντα όμως το ίδιο αποτέλεσμα. Άγχος και φόβος για τον άνθρωπο και την εξέλιξή του.
Ανοίγουν πολυκαταστήματα και χαιρόμαστε τον ήλιο, τις βόλτες, χωρίς να λείπουν ποτέ τα ξαφνικά και τα απρόβλεπτα. Πέρυσι τα βλέπαμε λίγο πιο αποστασιοποιημένα. Φέτος βιώσαμε όλοι λίγο – πολύ δύσκολες καταστάσεις. Μας άφησαν σημάδια που δεν θα σβήσουν. Είχαμε δύσκολα γεγονότα και πολλές απώλειες και κάνοντας την αυτοκριτική μας και τον απολογισμό μας, σχεδόν καθημερινά, στο τι έκανα λάθος… Ή τι θα μπορούσα να κάνω περισσότερο για να αποτρέψω μια κατάσταση.
Είναι οι μέρες τέτοιες που έχουμε αυτή τη χαρμολύπη. Άλλες φορές κάναμε ετοιμασίες για τα εξοχικά μας, ή για το ποιό θα είναι το τραπέζι που θα φιλοξενήσει περισσότερο κόσμο απ’ τη γύρω οικογένεια. Τώρα έχουμε να καταστρώσουμε σχέδια επιβίωσης, ή σχέδια απόδρασης για κάποιους, μιας και τα μέτρα είναι τόσο σκληρά του να φύγεις παραέξω, που σε κάνει να παραληρείς.
Άλλες πάλι οικογένειες έχουν να σκεφτούν αυτούς που χάσανε τόσο άδικα και ξαφνικά μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια. Ακούγονται πράγματα που μόνο χαρούμενα δεν τα λες. Ηλικιωμένους, απροστάτευτους σε γηροκομεία, ή αφημένους μόνους να προσπαθούν και να περιμένουν…
Κάνουμε σκέψεις άσχημες που μόνο πιο κάτω μας πάνε. Εστιάζουμε στο τι πάει στραβά. Εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις, κάνοντάς μας δυσάρεστους όχι μόνο στους γύρω, αλλά και σε μας τους ίδιους. Έχοντας τόσα πολλά στο μυαλό, λειτουργούν απλά σαν εκκρεμότητες χωρίς τέλος.
Υπάρχει διέξοδος τελικά; Η λύση του γράφω τα θετικά και τα αρνητικά σε μια λίστα, πάντα λειτουργούσε ευχάριστα στο τέλος. Τι δεν πάει καλά; Τι αλλάζω και τι διατηρώ; Τα βάζω κάτω και τα κοιτάω. Πως θα ήθελα να ζήσω χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους. Πιο εφικτά πράγματα. Φτιάχνω όσο μπορώ το τώρα μου, που θα είναι το αύριο και το παραπέρα…
Τα όνειρά μας πόσο απέχουν τελικά απ’ την πραγματικότητα; Αλλιώς τα φανταζόμασταν στα 18, και αλλιώς τα βιώνουμε σήμερα. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να κάνω μια επανεκκίνηση. Να ξαναβρώ στόχο και πορεία προς μια κατεύθυνση. Σαν τον αυτόματο πλοηγό, που τον αναγκάζεις να ξαναδεί τη διαδρομή φέρνοντάς του εμπόδια από λάθος επιλογή.
Στην ουσία ένα δευτερόλεπτο αρκεί για ένα επαναπροσδιορισμό. Η δύναμη του μυαλού και η φώτιση που μας δίνεται όταν τη ζητάμε, κάνει τα πάντα εφικτά! Με κάποιο τρόπο οι ευχές και οι προσευχές πάντα βγαίνουν.
Θάβοντας ό,τι δύσκολο και άσχημο έχει προηγηθεί.
Αυτές τις Άγιες Μέρες, μόνο θαύματα μπορούμε να περιμένουμε. Αυτό που πιστεύουμε και ελπίζουμε. Στην υπόσχεση που μας έχει Δοθεί και περιμένουμε με λαχτάρα!
Βάζω σε μια σειρά τη σκέψη μου, το μυαλό μου, τη ζωή μου την ίδια. Βρίσκω τρόπους να ηρεμώ. Η νηστεία έχει πολλές έννοιες. Είναι κάθαρση από πολλά πράγματα που μας βαραίνουν. Η Εξομολόγηση, η Μετάνοια και η Θεία Κοινωνία είναι το δώρο που μας χαρίζεται. Όλα μετά παίρνουν άλλο Φώς.
Έχοντας Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μέσα μας, δεν μπορεί να πάει κάτι λάθος. Γιατί πολύ απλά δεν μένει τίποτα στη μέση!
Καλή μας Μεγάλη Εβδομάδα! Υγεία και ό,τι Καλύτερο εύχομαι! (Όπως ακριβώς λέει και η γιαγιά μου).
Καλό Πάσχα σε Όλους μας!
Σοφία Μπουρή