Γιάννης Κανατσέλης: Αφουγκράζομαι

Αφουγκράζομαι

 

Σε περίμενα

σαν αστραπή την νύχτα

και σαν λάμψη

που έδιωχνε το σκοτάδι

την αυγή.

Σε ανάμενα

με τα μάτια ανοιχτά

και την καρδιά

να χτυπά δυνατά,

μα δεν φάνηκες.

Δεν ήρθες ποτέ

μα γω πάντα,

εκεί, σταθερός

κάθε βράδυ

αφουγκράζομαι

τα βήματά σου

και φαντάζομαι ένα χέρι

να ανοίγει την πόρτα

και να φανείς εσύ,

καλλίκορμη

και αχτινοβολούσα

όπως τότε,

όπως δεν άλλαξες ποτέ.

Είσαι ένα όνειρο

που δεν τελειώνει,

μια ιστορία

που πάντα ζει

και ένα φως

που αδιάκοπα,

θα με οδηγεί

και θα μου δείχνει

ότι ζήσαμε

ότι δεν θα ξεχάσουμε

ότι θα μας φέρει

πάλι αντάμα

σε ένα νέο ξεκίνημα.

Θα νιώσουμε ότι όλα

ήταν ένα πρόσκαιρο διάλειμμα

απ’ το μικρό στο μεγάλο.

Θα βρεθούμε

σε μια σκάλα που ενώνει,

με ένα σχοινί

που σιγά σιγά

θα μαζεύει

θα συναρμολογεί και θα δένει

τα κομμάτια μας.