Μικέλης Αντώνης

Πάσχα χωρίς καμπάνα

 

Μέρα χαράς, μέρα γιορτής, σαν στο καράβι φθάνει,

και τις καρδιές μας ο Χριστός ζητούμε να ζεστάνει.

Μέρα Λαμπρής και λάμπουνε τα πάντα στο καράβι,

όλη η φύση χαίρεται τα πέλαγα κι οι κάβοι.

Άλλοι στολίζουν τον μπουφέ άλλοι πανηγυρίζουν,

κι άλλοι στην σούβλα το αρνί ακούραστα γυρίζουν.

Ο μάγειρας στις δόξες του να μας ευχαριστήσει,

τα ζηλευτά σπεσιαλιτέ σήμερα θα χαρίσει.

Ημέρα αναστάσεως κι η άνοιξη γιορτάζει,

κι ο καμαρότος συνεχώς σ’ όλους ποτά μοιράζει,

και τα τραπέζια μ’ αγαθά, λογής-λογής στολίζει,

με το ωραίο φαγητό που άρωμα μυρίζει.

Όλοι στις θέσεις κι έν’ αυγό ο πλοίαρχος τσουγκρίζει,

με τον λοστρόμο τον Μηνά και μια ευχή αρχίζει.

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδελφοί, όλοι μας να χαρούμε,

με το καλό στα σπίτια μας του χρόνου να βρεθούμε».

Μετά, το γλέντι κι ο χορός σ’ όλη την πρύμη ανάβει,

κι απ’ την πολλή την μουσική τραντάζει το καράβι.

Ο μάσρτο-Μήτσος μια στιγμή στην κουπαστή πηγαίνει,

ένας θλιμμένος στεναγμός απ’ την καρδιά του βγαίνει.

Μ’ ένα παράπονο πικρό, την θάλασσα κοιτάζει,

και ένα δάκρυ καυτερό από τα μάτια στάζει.

Να είναι δάκρυ της χαράς ή μήπως κάτι άλλο;

της λύπης είναι ξέσπασμα στο γλέντι το μεγάλο.

-Όλα τα έχεις σήμερα, τίποτε δεν σου λείπει,

γιατί ’σαι τόσο σκεφτικός και έχεις τόση λύπη;

-Δεν άκουσα Ανάσταση, το κτύπημα καμπάνας,

Χριστός Ανέστη να δεχθώ και το φιλί της μάνας.

Ένας ψαλμός για ν’ ακουστεί απ’ του παπά τα χείλη,

με της Ανάστασης το φως ν’ ανάψω το καντήλι,

και να τραντάξουν τη νυχτιά πιστών τα βαρελότα,

να λάμψει η φύση γύρω μας απ’ των κεριών τα φώτα.

Αυτά μου λείπουν φίλε μου, αυτά δεν εκτιμούνται

μα ούτε αγοράζονται μα ούτε και πουλιούνται

τα σπιτικά μας γεύονται τις ίδιες τις στερήσεις,

με το καλό στο σπίτι σου, του χρόνου ν’ αναστήσεις.

 

Αντώνης Μικέλης

Απονομή Α΄ Βραβείου

από την Αμφικτιονία Ελληνισμού 2017