Βαφειάδης Ζήσης

Σ’ αυτήν

 

Θάθελα νάμουν πιο κοντά της,

την ομορφιά, τη γλύκα της ψυχής της να ρουφώ,

να άκουγα τους χτύπους της καρδιάς της

την ακτινοβολία της παντοτινά ν’ αντλώ.

 

Τους φτωχικούς μου στίχους ν’ αραδιάζω,

’κείνη κι εγώ να πίνουμε το άκρατο κρασί,

στους στίχους τους δικούς της να κουρνιάζω,

να ξαναγίνω όπως ήμουν σαν παιδί.

 

Στ’ όμορφο λιμανάκι της ν’ αράζω

και της γαλήνης τη χαρά να νιώθουμε μαζί,

τη θάλασσα κοντά της να ρεμβάζω

κι η νιότη στις καρδιές να ξαναρθεί, να ξαναζεί.

 

Να τρέχουμε, να γλυκοτραγουδάμε

μιας όμορφης αγάπης το χαρούμενο σκοπό

κι ατέλειωτα τα βράδια να μιλάμε

γι’ αγάπη, να μου λέει να της λέω «σ’ αγαπώ».

 

Ζήσης Βαφειάδης

Από την ποιητική συλλογή

«Ένα δένδρο στο ξέφωτο»