Ο ΣΤΡΑΤΟΣ…
Το 1974 παίζαμε με την ορχηστρα μας στο Καν-Καν.
Διονυσίου, Ζαμπέτας, Ρένα Κουμιώτη.
Νέες φωνές η Τζοβάνα Φραγκούλη, ο Νίκος Νομικός και η Μαίρη Χατζάκη.
Ο Διονυσίου ήταν φαινόμενο. Με μισή πρόβα “έπιανε” το τραγούδι και δεν έφευγε ούτε μισή νότα!
Είχαμε μαέστρο τον Μίμη Πλέσσα. Τρελαινόταν με τον Στράτο! “Πρίμα βίστα” τα κομμάτια μόνο με το αυτί!
“Τόνε βλέπεις αυτόν; Είναι η καλύτερη φωνή και δεν κουράζει κανέναν” έλεγε για τον Στράτο.
Ο Διονυσίου ερχόταν στο μαγαζί πάντα στην ώρα του. Κλεινόταν στο καμαρίνι του, κάπνιζε κάνα-δυο τσιγάρα κι έβγαινε στην πίστα. Ντυμένος στην τρίχα, ατσαλάκωτος, δεν έκανε ούτε μια περιττή κίνηση.
Μπουζούκια είχαμε τον Θύμιο Στουραΐτη και τον Γιώργο Μωραΐτη. Κολοσσοί! Νότες “στραγάλια” και ήχος φέντερ άψογος! Η θητεία εκείνο το χρόνο ήταν ότι καλύτερο για εμάς. Μπορώ να πω ότι ο Διονυσίου ήταν η αφορμή για να καθίσω και να μελετήσω τους δρόμους του λαϊκού τραγουδιού.
Με βοήθησε ο Ζαμπέτας, με τον οποίο πέρασα αμέτρητες ώρες στο καμαρίνι, ακούγοντάς τον να παίζει κλίμακες τζαζ.
Εκεί, λοιπόν, στο Καν-Καν του Γιγουρτάκη, ενός άψογου επιχειρηματία, με τον γιο του οποίου ήμασταν συμμαθητές στην Ιωνίδειο, πέρασα μια από τις καλύτερες σεζόν στην εφτάχρονη μουσική μου -επαγγελματική- περιπλάνηση.
“Τί θα κάνεις όταν τελειώσεις τις σπουδές σου;” με ρώτησε ένα βράδυ ο Στράτος. “Του χρόνου θα τα παρατήσω, θα μείνω στη δημοσιογραφία” του είπα.
“Καλά θα κάνεις, αλλά όπου και να πας, θα λες ότι είσαι μουσικός!” μου είπε. Και είχε δίκιο.
Ο Στράτος ήταν ευθύς, λιγομίλητος και σχεδόν απόμακρος.
Ένας αληθινός μάγκας, με όλη τη σημασία του όρου!
Πέθανε μια μέρα του Μάη. Και ήταν στην καλύτερή του φάση!
Δημήτρης Καπράνος