Μην περιφρονήσεις το παγκάκι

Εκεί καθόμασταν όταν ήμασταν νέοι.

Εκεί περιμέναμε τους φίλους, τους συμμαθητές, το πρώτο μας ραντεβού.

Εκεί κάναμε το πρώτο μας τσιγάρο, δώσαμε το πρώτο μας φιλί, ανταλλάξαμε το πρώτο μας ραβασάκι.

Εκεί γελάσαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί καταστρώσαμε τα πρώτα μας σχέδια.

Εκεί μοιραστήκαμε όνειρα, αγωνίες, χαρές, καρδιοχτύπια.

Εκεί, απολαύσαμε το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού.

Εκεί σκαλίσαμε τα αρχικά μας, με την ευχή να μείνουμε για πάντα μαζί.

Εκεί, ζωγραφίσαμε την πρώτη μας εφηβική καρδιά…

Τώρα, που μεγαλώσαμε, ίσως λίγο τα προσπερνάμε.

Τώρα καθόμαστε πλέον στις καρέκλες της καφετέριας, στους καναπέδες των καλοκαιρινών μπαρ, στις μαξιλάρες της αυλής.

Τώρα σταματήσαμε να μετράμε τα παγωτά που φάγαμε το καλοκαίρι, σταματήσαμε να δίνουμε ραβασάκια, τώρα καπνίζουμε όρθιοι γιατί μας δίνει στυλ…

Εκείνα όμως στέκουν πάντα εκεί. Διακριτικά, υπομονετικά, φιλόξενα.

Σε λίγα, χρόνια που το κορμί θα γεράσει και η ψυχή θα ψάχνει για απάγκιο, ίσως πάλι επιστρέψουμε.

Για να κάνουμε μια στάση από τα ψώνια μας, για να συναντήσουμε τους ηλικιωμένους φίλους μας, για να ξεκουράσουμε τη μέση μας, για να κάνουμε ένα τσιγάρο στα κρυφά, ελπίζοντας να μην το μάθει ποτέ ο γιατρός μας…

Όταν βλέπετε ένα παγκάκι μην το προσπερνάτε, μην το περιφρονείτε.

Αν μπορούσε να μιλήσει θα είχε τόσα να πει. Έχει ακούσει τόσες ιστορίες και έχει μοιραστεί τον χρόνο του με τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων.

Ίσως, σε μία από τις ιστορίες του, είναι κάπου γραμμένο το όνομά μας. Ίσως κάπου υπάρχει ζωγραφισμένη και μια δική μας εφηβική καρδιά…