Απώλεια μεγάλη το γκρέμισμα του ΑΚΤΑΙΟΝ

Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρχε ένα κτήριο στην περιοχή του Νέου Φαλήρου που αποτελούσε το στολίδι της περιοχής, λόγω της απίστευτα κομψής αρχιτεκτονικής του και του επιβλητικού του χαρακτήρα. Ο λόγος για τον ξενοδοχείο Ακταίον Παλλάς, που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει, όμως οι φωτογραφίες από την εποχή του αποδεικνύουν την ομορφιά του.

Το εν λόγω κτήριο σχεδιάστηκε από τον Πάνο Καραθανασόπουλο, μαθητή του Ερνέστου Τσίλερ, ενώ την ιδέα για αυτό είχε ο τραπεζίτης, βουλευτής και επιχειρηματίας Ιωάννη Πεσμαζόγλου και ακολουθούσε τα πρότυπα των υπόλοιπων κτηρίων Palace της Ευρώπης, που τότε είχαν ξεκινήσει να χτίζονται σε ολόκληρη την ήπειρο.

Όσο για τα χρήματα που χρειάστηκε να δαπανηθούν για την ανέγερση του, πρόκειται για ένα αστρονομικό ποσό για την εποχή, το οποίο έφτασε τα 2.500.000 δραχμές. Άλλωστε η πολυτέλεια έχει και τα αντίστοιχα κόστη της και το συγκεκριμένο ξενοδοχείο, ήταν η επιτομή της.

Στους τέσσερις ορόφους του, το Ακταίον είχε 160 επιπλωμένα δωμάτια με τα καλύτερα κομμάτια, ένα εστιατόριο, ένα ζαχαροπλαστείο, σαλόνια, ένα καζίνο, θεατρικές αίθουσες και αίθουσες χορού, κήπους και χώρους για περίπατο. Κάπως έτσι κατάφερε να γίνει δημοφιλές ανάμεσα στους Έλληνες αλλά και τους ξένους πλούσιους επισκέπτες.

Οι τραπεζαρίες του βασιλικού αυτού ξενοδοχείου είχαν χωρητικότητα 500 ατόμων και τα ασημένια σερβίτσια που χρησιμοποιούσαν οι φιλοξενούμενοι ήταν κατασκευασμένα από τους γνωστούς οίκους Charles Cristofle και των αδελφών Elkingto.

Οι δόξες του Ακταίον έφτασαν μέχρι και την εποχή του Μεσοπολέμου και τότε ήταν που σιγά σιγά η αξία του άρχισε να πέφτει. Όταν συνέβη η Μικρασιατική Καταστροφή, φιλοξένησε πολλούς πρόσφυγες, όμως το μεγαλύτερο χτύπημα ήρθε στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Αθήνα βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε μεγάλο μέρος της. Δυστυχώς τότε καταστράφηκε και το ξενοδοχείο.

Πέραν από τις καταστροφές που είχε το κτήριο, όντας σε δεινή οικονομική κατάσταση, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να το συντηρήσει και σταδιακά το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε. Το 1986 τμήμα του που είχε διασωθεί χαρακτηρίστηκε διατηρητέο, όμως τον επόμενο χρόνο η απόφαση αυτή ανακλήθηκε.

Αυτό οδήγησε και στην μετέπειτα κατεδάφιση του, η οποία έγινε την περίοδο της Χούντας από τον Αριστείδη Σκυλίτση, τότε δήμαρχο Πειραιά, ο οποίος γενικά είχε ιστορικό στις κατεδαφίσεις, μιας και είχε κάνει και εκείνες της Ραλλείου Σχολής, του ιστορικού Ρολογιού του Πειραιά, του θεάτρου του Τσίλερ στο Νέο Φάληρο και της Βίλας Ζαχαρίου.