Παίρνω δύναμη!

“Καλώς την! Τι κάνεις παιδί μου;, Ό,τι καλύτερο!, Πάντα καλά!” Εν συντομία το καλωσόρισμα της γιαγιάς. “Ποιά είμαι γιαγιά;”  “Τι ποια είσαι; Το παιδί μας” “Πώς με λένε;” Απαντάει η μαμά μου… ” Τι; Το όνομα της ξέχασα; Η Σοφία είναι! Το παιδί μας.” “Τι φάγατε για πρωινό γιαγιά;” “Ότι τρώμε πάντα. Το πρωινό μας.”

Σίγουρες απαντήσεις που ταιριάζουν σε όλα. Σωστά διατυπωμένες από έναν άνθρωπο πανέξυπνο πάντα και μέσα σ όλα. Δραστήρια, αεικίνητη μια ζωή η γιαγιά. Μες στα χωράφια, με παιδιά, με υποχρεώσεις και όλα τα ευχάριστα ή δυσάρεστα που είχαν να αντιμετωπίσουν τότε οι περισσότεροι.

Η γιαγιά μου. Ένα φωτεινό παράδειγμα και μια έντονη παρουσία. Στα 94 πια, έχοντας αποκτήσει παιδιά, εγγόνια και δυσέγγονα. Μια ήρεμη δύναμη που μέσα από αυτά που δεν έλεγε, ήταν εκείνη ο βράχος της οικογενείας. Στήριγμα του παππού μέχρι την τελευταία του στιγμή, είχε πάντα πολλά να πει και να προσφέρει. Σιγά – σιγά όμως άρχισε να κλείνεται, να αποτραβιέται, να μην πετάει αστείες ατάκες, να στέκεται πιο απόμακρη και μελαγχολική παρότι ήταν συνέχεια με κόσμο.

Όλα είναι θέμα οπτικής. Η αλήθεια μας μέσα από ένα πρίσμα. Η απόδοση και η διατύπωση της πραγματικότητας γίνεται από ξεχωριστούς εγκεφάλους. Κάποιοι άνθρωποι έχουμε κάποια κοινά. Παρατηρούμε κόσμο, κοιτάμε συμπεριφορές, χωρίς όμως σχολιασμούς.

Κάνουμε πολύ σκληρή κριτική του εαυτού μας και ίσως κάνουμε άθελα και κάποιες συγκρίσεις. Το θέμα είναι πως μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, και να μπορείς να ασχοληθείς και με άλλα πράγματα. Κάποιες φορές είναι εφικτό. Άλλες πάλι όχι.

Συνηθισμένο φαινόμενο η άνοια στις μέρες μας. Είναι δύσκολο πολύ. Ιδίως σε νεότερες ηλικίες. Η γεροντική άνοια είναι πιο σύνηθες φαινόμενο. Στενάχωρο πολύ όμως. Υπάρχουν κάποιες αναλαμπές που ξεθαρεύεις. Κρατάνε όμως λίγο και μπερδεύονται πάλι οι χαρακτήρες και τα πρόσωπα. Χαίρονται έντονα και λυπούνται πάλι εύκολα.

Ανακουφίζεσαι λίγο στην ιδέα που είχες αφιερώσει χρόνο όταν έπρεπε. Επειδή ακριβώς τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ζωή είναι ωραία όπως ακριβώς είναι. Φτιάχνουμε τις στιγμές μας και ας μην είναι πάντοτε υπέροχες. Την ευτυχία τη φτιάχνουμε μόνοι μας. Δεν έρχεται ποτέ σε κουτί έτοιμη. Πάντα ξημερώνει μια καινούργια μέρα που ακόμα και στη δυσκολία, τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα τα όνειρα!

Η γιαγιά, παρόλα τα προβλήματα της υγείας της, και τα χρόνια που τη βαραίνουν, απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο παλικάρι είναι. Νοσηλεύτηκε από covit, και βγήκε νικήτρια απ’ αυτό, ανυπομονώντας να γυρίσει σπίτι της.

Έχοντας πάντα αγάπη μέσα της, το μόνο που κάνει είναι να μοιράζει ευχές.

Που πραγματικά, εάν τις βάλουμε σε σειρά, θα είναι το ιδανικό!

Μόνο κουράγιο και δύναμη παίρνω απ’ αυτή τη γυναίκα, γι’ αυτό γράφω και κάτι τόσο δικό μου. Όσο μεγαλώνουμε, μπορούμε να καταλάβουμε ότι σημαντικότερο όλων είναι τι άνθρωποι έχουμε γίνει. Και όχι σε ποιόν μοιάζουμε.

Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν τα σύννεφα, περνούν… Κάποιοι άλλοι, σαν τον ήλιο και το φεγγάρι που παίζουν κρυφτό. Κάποιοι όμως, είναι σαν τον ουρανό. Ότι και εάν γίνει παραμένουν.

Η ζωή είναι στιγμές. Όταν όμως ξέρεις να τις ζεις, δεν πλήττεις ποτέ. Μένουν ατσαλάκωτες για πάντα μέσα μας!

Καλή μας επάνοδο σε όλες τις χαρές, που είναι εκεί και μας περιμένουν!

Σοφία Μπουρή