Κατσικάδη Νίκη Μιχαήλ

Όνειρο

Χθες είδα κείνο τ’ άδικο ποτάμι

με τ’ αφρισμένα τα βαθιά νερά.

Στην όχθη αντίπερα σαν το καλάμι

αγέρας  λύγιζε όμορφη Κυρά.

 

Ένας βοριάς τρελός λυσσομανούσε,

την έδερνε, την έσπρωχνε σκληρά,

προς το ποτάμι μέσα που κυλούσε,

της αρνησιάς τ’ ασίγαστα νερά.

 

Παίρνω της απονιάς του δρόμου φως μου,

αυτή την όμορφη Κυρά να σώσω.

Μα ξαφνικά χάθηκε από μπρος μου

και μες στο ρέμα φάνηκεν ωστόσο,

το γαλανόλευκο το φως του κόσμου.

 

Κι αυτό το φως ήταν εκείνη,

στης γης την απεραντοσύνη,

με την κατάλευκή της φορεσιά

και την εσθήτα της τη θαλασσιά.

 

Η Μάνα του πολιτισμού,

της γης τοπάζι μαγικό,

αρχαίο πνεύμα ελληνικό!

Φως της Ελλάδος Φως!

 

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη