Στους δύο, τρίτος δε χωρά!

Όμορφες μέρες, ηλιόλουστες, μεγάλες και ευωδιαστές. Ένα κύμα αισιοδοξίας και χαράς αρχίζει να μας γεμίζει. Εξορμήσεις κοντινές ή μακρινές.

Ανοίξανε οι δρόμοι και όπου φύγει – φύγει… Σαν να ανοίξανε οι μπουκαπόρτες από αιχμαλώτους και τρέχουμε όλοι να ξεφύγουμε.

Από τι όμως ακριβώς; Μας στέρησαν απότομα την αίσθηση της ελευθερίας. Στο τέλος της ημέρας όμως, μαζευόμαστε στο πιο ασφαλές μας μέρος. Στο σπίτι μας. Βαλλόμαστε από πολλά. Βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες, καινούργιες έννοιες και άγχη.

Είναι η ιδέα μου, ή ξαφνικά οι μανάδες είναι πιο ζορισμένες από ποτέ; Ξεκίνησαν οι περισσότερες την εργασία τους, έχουν την έννοια των παιδιών στα σχολεία τους, τα σελφ τεστ, τις εξετάσεις παντός τύπου. Στα σχολεία, στις ξένες γλώσσες, στις πανελλήνιες και πολλά άλλα.

Είναι αλήθεια τελικά. Ο ρόλος της μάνας είναι να βρίσκεται σε επαγρύπνηση, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης του παιδιού. Είτε είναι στη νηπιακή ηλικία, είτε στην εφηβική, είτε στη μετέπειτα. Ένα συναίσθημα που για καλό όλων δεν πρέπει να μεταδίδεται, να μη μοιράσει ανησυχίες και άγχη ιδίως στις πιο ευαίσθητες ψυχές τους. Πρέπει να είναι στήριγμα και βράχος σε όλους και σε όλες τις περιστάσεις. Με διαφορετικό ρυθμό ανάλογα τις συνθήκες και τα δεδομένα της δικής της οικογένειας.

Φωνάζει, σκούζει, εμψυχώνει ή συμβουλεύει. Σε κάθε περίπτωση είναι εκεί! Παρούσα, έτοιμη στη πρώτη γραμμή μάχης, επαγρύπνησης, εθελοντισμού. Ξέρει πολύ καλά τις αδυναμίες και τη δυναμική του κάθε παιδιού της. Όμως σε κάποια επίπληξη από κάποιον άλλο είναι έτοιμη να βγάλει νύχια.

Είναι θέμα εγωισμού; Ή φύσης; Να είναι η ίδια που επισημαίνει τα λάθη τους ή να συμβουλεύει ακόμα και με έντονο τρόπο. Όμως σε κάποια διαφωνία με άλλο πρόσωπο αντιδρά αυτόματα. Κάνει ένα βήμα πίσω, παίρνει ανάσα, βάζει χέρια μπροστά και περιμένει την επίθεση. Ξέρει αλλά δεν δέχεται. Και σαν δεχτεί πληγώνεται. Μαζεύεται και θεωρεί δική της αποτυχία το όποιο λάθος.

Μεταξύ πόσων ατόμων μπορεί να έρθει αντιμέτωπη και να συναναστραφεί; Και μεταξύ πόσων ατόμων θεωρείται σχέση;

Η σχέση είναι πάντα μεταξύ των δύο.

Μάνα και παιδί. Μάνα και συζύγου. Εμείς και οι γονείς. Εμείς και τα παιδιά. Εμείς και όλοι μαζί δύσκολο εγχείρημα! Πολλά τα μέτωπα ανοιχτά. Πολλά βαρίδια έρχονται. Πολλές οι έννοιες μαζί. Φορτίο βαρύ και ασήκωτο.

Τι εναλλακτική μπορώ να έχω; Τι να ξεχωρίσω και που να εστιάσω; Υπάρχει τελικά πρόβλημα; Και πως μπορώ να το λύσω; Μοιράζονται οι έννοιες τελικά; Οι ευθύνες; Βαραίνουν το ίδιο; Οι σύζυγοι έχουν την ίδια ευθύνη; Το βάρος πού γέρνει τελικά; Ποιές διευκρινίσεις και ποιές προτεραιότητες θα πρέπει να μπουν σε μια τάξη; Υπάρχει περιθώριο να παρεκτραπεί μια μάνα; Ή οι κανόνες δεν της το επιτρέπουν;

Είναι το παράδειγμα. Το πρότυπο, είναι το σύμβολο. Είναι η μία και μοναδική! Γιατί Μάνα είναι μόνο Μία!

Μπορεί όμως να ζητήσει βοήθεια. Μια ψυχολογική στήριξη έστω. Ακόμα και από μακριά. Μπορεί να υπάρχει σαν πρόσωπο υπαρκτό. Μπορεί όμως και όχι. Να ζητήσει βοήθεια κρυφά, βουβά και να της χαριστεί απλόχερα!

Να της δοθεί τέτοια δύναμη, που δε θα το πιστεύει ούτε η ίδια. Θεία Φώτιση ονομάζεται πιστεύω. Και έρχεται την πιο δύσκολη πάντα στιγμή! Είναι η στιγμή της Ανταμοιβής επάνω στον πόνο και τα δάκρυα σου.

Γιατί πάντα οι κακές στιγμές γίνονται καλά μαθήματα. Και οι καλές στιγμές υπέροχες αναμνήσεις!

«Η Πίστη κάνει τα πάντα δυνατά. Η Ελπίδα κάνει τα πάντα φωτεινά και η Αγάπη τα πάντα όμορφα!»

Όλα θέλουν το χρόνο τους. Με τη σιωπή, την ανοχή και την προσευχή ωφελούμε τους άλλους μυστικά.

Καλό κουράγιο και δύναμη σε όσους προσπαθούν! Καλή μας ημέρα!

Σοφία Μπουρή