Λαουτάρης.Ι Εμμανουήλ

Καλοκαιρινό

Το καλοκαίρι πάει μπροστά, μαζί και η ζωή μας

δίνει χαρές, γλυκούς καρπούς, και προκαλεί σαν πόρνη

μια ουτοπία, μα η ζωή, τις χίμαιρες κρατά

και η ουσία χάνεται σαν γεύση από λεμόνι.

Πόση ζωντάνια! Γόησσες, γκαμπριολέ τα βράδυα,

κι όμως ένα κομφούζιο, μέσα στο σκηνικό

τι κι αν στο συνονθύλευμα νοιώθει η ψυχή μου άδεια,

υπάρχουν και χειρότερα, μικρό είν’ το κακό.

Το καλοκαίρι πάει μπροστά, μα οι σκέψεις τρέχουν πίσω

τότε που μοσχοβόλαγαν τα φύκια στα βραχάκια

κι αν όλα μπρος στα μάτια μας, μοιάζαν ζωγραφιστά,

ήταν γιατί ανθίζανε, μες στις καρδιές μεράκια.

Χαμόγελο η θάλασσα, η πόλη γκρίζο αμόνι,

κι ο ήλιος ρίχνει άσβεστες φλογίτσες στα νερά

αν είχα βάρκα με πανί, κι αγάπη στο τιμόνι,

σίγουρα θα φλερτάριζα μ’ ελπίδα τη χαρά.