Γαρίδης Κώστας

Μόνο

Τώρα φοβάσαι πια και να μιλήσεις

κι όλο γυρίζεις πίσω, εμπρός δεν πας.

Έτσι που έγινες σε πνίγουν οι αναμνήσεις

έχασες τη ζωή σου ν’ αγαπάς.

 

Τώρα κι οι φίλοι σου έγιναν μια μνήμη

μια ιστορία που πάει να ξεχαστεί.

Φωνάζεις ένα όνομα κι αγρίμι

τρέχ’ η καρδιά σου αμέσως να κρυφτεί.

 

Μόνο, καθώς ο ήλιος βασιλεύει

κι η μέρα χάνεται στη νύχτα μέσα αργά

ένας καινούργιος πόθος σε παιδεύει

ένας καημός καινούργιος σε τρυγά.

 

Κώστας Γαρίδης

Από την ποιητική συλλογή

«Δύσκολες ώρες»