Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Παγκόσμια μέρα, κατά της εκμετάλλευσης των παιδιών

india-child-labour_1570360iΔεν υπάρχει κεντρικό φανάρι που να είναι ελεύθερο, όλα είναι κατειλημμένα από μικρές ή μεγάλες ομάδες παιδιών που ζητιανεύουν. Άλλα με ένα πρόχειρο πλύσιμο των τζαμιών του αυτοκινήτου, άλλα με ένα πακέτο φτηνά χαρτομάντιλα, κάποια με λίγα ταλαιπωρημένα λουλούδια κλπ. Ότι μπορείς να φανταστείς θα το βρεις στα λίγα δευτερόλεπτα που στέκεσαι στο φανάρι. Εκεί ξεχειλίζει η δυστυχία, η απονιά, η εγκατάλειψη και η εκμετάλλευση. Εκεί δακρύζεις που δεν έχεις εξουσία να αλλάξεις κάποια πράγματα.

Έρχονται, η Γιούνισεφ και οι διάφοροι άλλοι διεθνείς οργανισμοί και προσπαθούν να εφαρμόσουν κάποια προγράμματα για τα φτωχά και περιθωριοποιημένα αυτά παιδιά των φαναριών. Όμως και αυτοί βασίζονται πάνω στην επαιτεία. «Δώσε για να προσφέρω», σου λένε. Είναι τόσα πολλά τα παιδιά που σέρνονται απροστάτευτα κάθε μέρα στους δρόμους, με κίνδυνο να τραυματιστούν από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που αδυνατεί να συλλάβει το πρόβλημα αυτός που δεν το ζει. Αρκετά σχολεία θα γέμιζαν ασφυκτικά τις αίθουσές τους με αυτά τα παιδιά. Και όμως δυστυχώς όλα αυτά τα παιδιά γίνονται μάρτυρες μιας άλλης σκληρής πλευράς της ζωής.

Φυσικά, δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο. Σε αρκετά κράτη τα παιδιά περιφέρονται στους δρόμους, σε ένα παρόμοιο αγώνα επιβίωσης. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν πως πίσω από αυτά τα παιδιά υπάρχει πάντοτε μια μεγάλη οργάνωση που τα καθοδηγεί και φροντίζει να τους αφαιρεί τις εισπράξεις της μέρας. Το θέμα είναι, πως η ύπαρξη των παιδιών αυτών, δεν είναι ότι καλύτερο για τον πολιτισμό και την πρόοδο. Όπως κατακριτέα είναι η απάνθρωπη απασχόληση των παιδιών στα εργοστάσια, άλλο τόσο, είναι κατάπτυστη και εγκληματική η ανοχή των κυβερνήσεων στη θέα αυτών των απαράδεκτων καταστάσεων.

Στέκεται κάποιος στην προσπάθεια των διεθνών οργανώσεων που, όπως είπαμε, στοχεύει να εξωραΐσει την κακομοιριά αυτών των αθώων ψυχών, και δικαίως αναρωτιέται για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουν, τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, να λύσουν το πρόβλημα. Εδώ δεν πρόκειται για κάποιον έρανο που θα βοηθήσει έναν αναξιοπαθή. Το κτύπημα του κακού δεν γίνεται με πέντε ή δέκα Ευρώ. Η όλη υπόθεση χρήζει μιας ιδιαίτερης προσοχής και προστασίας. Στην Βραζιλία καθημερινά βρίσκονται σκοτωμένα παιδιά. Αποδεικνύεται μάλιστα ότι τους λείπουν και διάφορα ζωτικά όργανα, όπως τα νεφρά, τα μάτια, η καρδιά κλπ. Και ενώ όλοι γνωρίζουν που πηγαίνουν αυτά τα όργανα, ποτέ δεν ρωτήθηκε κανείς, που βρήκε το νεφρό, ο κ. Τάδε, και σταμάτησε την αιμοκάθαρση, ή το μάτι και βλέπει.

Είναι η γενικευμένη αδιαφορία, για την ανθρώπινη τύχη, που υπάρχει τις μέρες μας και αυτό όσο πάει και χειροτερεύει. Υπάρχει κίνδυνος να φτάσουμε στα έσχατα σημεία της αποκτήνωσης και να πιστεύουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας. Και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Τι να το κάνεις αν, στην Αμερική, έχει καθιερωθεί σαν εθνική γιορτή η ημέρα των γενεθλίων του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ; Τι να το κάνεις αν, οι «πολιτισμένοι» της Δύσης, προστατεύουν με νόμους τα παιδιά τους και αυτοί οι ίδιοι ασελγούν κτηνωδώς στα παιδιά των υπανάπτυκτων κρατών; Με το ένα χέρι φαινόμαστε ανθρωπιστές και με το άλλο εγκληματούμε; Ωραίοι είμαστε τελικά! Αλήθεια και την 12η Ιουνίου γιατί την γιορτάζουμε ως παγκόσμια μέρα κατά της Παιδικής Εργασίας; Φαίνεται πως κάποιοι μας εμπαίζουν και μάλιστα χωρίς ντροπή!

Ποιος θα σκεφτεί λοιπόν τα παιδιά των φαναριών της μακρινής και πολυπληθούς Ινδίας; Ποιος συγκινήθηκε για τα παιδιά του Ιράκ, ή της Νιγηρίας που πεθαίνουν στους δρόμους; Ξέρετε τι τελικά σκέφτονται κάποιοι; «Είμαστε πάνω από 7 δισεκατομμύρια ψυχές, η αποψίλωση του αριθμού κατά μερικά εκατομμύρια, θα βοηθούσε, εμάς τους υπόλοιπους να αναπτυχθούμε καλύτερα». Κάπως έτσι γίνεται και με τα σκόρδα. Τα αραιώνουμε για να χοντρύνουν!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *