Κατσουλού – Ζολώτα-Μαντώ

Θεϊκά βήματα…

Και άγριος άνεμος φύσαγε και δυνατός, τίγρητας

που ξέσκιζε τα βουνά, τους βράχους κατασύντριβε,

κεραυνοβολώντας την αντίστασή τους…

Εκεί δεν ήσουν, ω, Θεέ.

Σεισμός ετράνταζε συθέμελα τη Γη – τις ομορφιές

εγκρέμιζε κι ότι η ζωή διαφέντευε το κατάπινε,

κι αποπατούσε σε ότι, η φύση δόξαζε.

Εκεί δεν ήσουν, ω, Θεέ.

Πύρινες γλώσσες πλήμμυρα χύνονταν στην πλάση

φλόγιζαν λίμνες καίγανε ρύακες κατάπιναν ποτάμια

και μολυβί τη λογική των όντων έβαφαν.

Εκεί δεν ήσουν, ω, Θεέ.

Σ’ άγιους ναούς γονάτισα και δάκρυσαν μιλώντας Σε,

Λευίτες ρώτησαν να με φωτίσουν, κοσμικούς τριγύρω,

τη Γη πλανήθηκα, μεσούρανα Σε ζήτησα.

Εκεί δεν ήσουν, ω, Θεέ.