Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΝΩΛΟΥΣ

ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΤην 1ην Ιουνίου, σύμφωνα με το συναξάρι, εορτάζει η Εκκλησία μας την ανάμνησιν του θαύματος, της απαλλαγής της νήσου Λευκάδος εκ της πανώλους. Θα το αναφέρομεν και λόγω επικαιρότητος, αλλά και σαν παράδειγμα γενναιότητος και θυσίας.

Βρισκόμαστε στον 18ον αιώνα, (περίπου το 1743μ.Χ), στο όμορφο νησί της Λευκάδας, το οποίον πλήττεται από μίαν θανατηφόρον επιδημίαν.

Η νόσος, η γνωστή σε όλους «πανώλης», της οποίας το τίμημα είναι ολέθριον, σύμφωνα  με την ετυμολογία της. Η λέξις είναι σύνθετη, παράγεται από τις λέξεις, «παν», που σημαίνει τα πάντα και «όλυμμι» που σημαίνει καταστρέφομαι. Επομένως η λέξις πανώλης προξενεί ολικήν καταστροφήν.

Πιθανολογείται ότι νόσος μεταδόθηκε στους κατοίκους της Λευκάδας, από καράβι, που μετέφερεν ταξιδιώτες, από την Ιταλία, η οποία συχνά επλήττετο από πανδημίες. Εφαρμόστηκαν και εκεί τα ίδια μέτρα , όπως και εδώ και ακόμα σκληρότερα. Καραντίνα 14 ημερών, κλείσιμο στο σπίτι, απολύμανσις, απαγόρευσις εξόδου. Όσο για τους ταξειδιώτας, που ήρχοντο από την Ιταλίαν, έμεναν καραντίνα 14 ή 30 ημέρες στο λοιμοκαθαρτήριον. Όταν τα κατάλληλα μέτρα εφαρμόστηκαν, καθώς και η καλή διατροφή, ο καθαρός αέρας της υπαίθρου, άρχισεν η νόσος να υποχωρεί. Το 1744μ.Χ., εκηρύχθη η νήσος ελεύθερη, αλλά μέσα σε ένα χρόνο είχεν 1800 θανάτους.

Στο σημείον αυτό, θα κάνομε μίαν παρένθεσιν, να μιλήσομεν για τον μεγάλον, επικόν μας ποιητήν, Αριστοτέλην Βαλαωρίτην, ο οποίος γεννήθηκε το 1824 στην Αγίαν Μαύραν της Λευκάδος.

Η κατάστασις στην Λευκάδα ήταν τραγική, οι νοσούντες προσπαθούσαν να εμποδίσουν την διασποράν. Μεταξύ αυτών είναι και οι πρόγονοι του ποιητή.

Η βιογραφία του αναφέρει: «Όταν μίαν ημέραν  εγύριζαν από τα χωράφια τους, ο προπάππος του και ο αδελφός του, είδαν στο σώμα τους σημάδια της πανώλους. Αποφάσισαν να μην γυρίσουν στο σπίτι τους, διότι θα μετέδιδαν την ασθένειαν και θα αποδεκατιζόταν η οικογένειά τους. Με ανδρείαν, αυτοθυσίαν και γενναιότητα, αντιμετωπίζουν την κατάστσιν. Σκάβουν τάφους, μπαίνουν μέσα και περιμένουν τον θάνατον.

Σε έναν στίχον του ποιήματός του «Ο Δήμος και το καρυοφίλι», όπου υμνεί την θυσίαν και ανδρείαν των πολεμιστών, κατά τραγικήν σύμπτωσιν, ενυπάρχει η θυσία των προγόνων του, κατά την διάρκειαν της πανδημίας. «Του ανδρειωμένου ο θάνατος, δίνει ζωή στην νιότη» ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης δεν θα είχεν ζήσει, αν δεν εθυσιάζοντο οι πρόγονοί του.

Από το βιβλίον «Άπαντα Αριστοτέλους Βαλαωρίτου, τόμος Α΄» γραμμένον από τον υιόν και βιογράφον του, Ιωάννην.

Η Εκκλησία, στην διάρκειαν της πανδημίας, έλαβεν ενεργόν ρόλον. Τον  Αύγουστον του 1743, ο ιερομόναχος Ματθαίος μετέφερεν στην Λευκάδα την τιμίαν κάρα του Αγίου Βησσαρίωνος Αρχιεπισκόπου Λαρίσης. Οι Λευκαδίτες με την βοήθεια του Αγίου, εσώθηκαν από την φοβεράν  αυτήν ασθένειαν. Ανήγειραν δε και ναόν προς τιμήν Του στον χώρον όπου ευρίσκετο το λοιμοκαθαρτήριον. Η περιοχή σήμερα ονομάζεται Αγία Κάρα.

 

ΓΕΩΡΓΟΣ ΕΝ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΔΙΑΒΙΩΝ

ΜΕΤΡΙΟΣ ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ

Η ωφέλιμος αυτή διήγησις, αναφέρεται στο συναξάρι της 1ης Ιουνίου, όπου επαινείται ο Μέτριος, διότι ήταν αφιλοχρήματος. (Το κείμενον εν περιλήψει).

Στην Παφλαγονία ζούσε ένας γεωργός με την γυναίκα του και δεν είχε παιδιά. Έβλεπε  όμως τον γείτονά του να έχει  παιδιά και προσευχόταν στον Θεόν, ικετεύοντάς Τον να δώσει και σε αυτόν ένα αγόρι, για να το έχει στήριγμα στα γηρατειά του.

Μίαν ημέραν μετά την προσευχήν, μετέβην στην πόλιν, σε ένα πανηγύρι, το οποίον γινόταν μία φορά τον χρόνον. Όταν επέστρεφεν, κάθισεν να ξεκουραστεί και να ποτίσει το ζώο του σ΄ ένα δάσος. Εκεί βρήκε ένα σακίδιον  και χωρίς να το ανοίξει, το έβαλλε στην άμαξα, στην οικία του και το άφησε εκεί.

Τον επόμενον χρόνον ξαναπήγε στο πανηγύρι και όταν γύριζε πέρασε πάλι από το δάσος. Βλέπει τότε έναν άνθρωπον, ο οποίος έδειχνεν ανήσυχος και έψαχνε  κάτι να βρεί. Τον πλησίασε και τον ρώτησε, τι ψάχνει και αυτός του είπε ότι είναι πλούσιος και έχασε τα χρήματά του πέρυσι, σε αυτό το μέρος. Ο φιλάνθρωπος Μέτριος του έδειξε το σακίδιον, κατάλαβε ότι ήταν δικό του και του το έδωσε με χαρά. Αποχωρίστηκαν μετά και οι δύο δοξάζοντας τον Θεόν.

Το ίδιο βράδυ, ο ενάρετος Μέτριος είδεν όνειρον. Άγγελος Κυρίου, του έφερεν την χαρμόσυνον είδησιν, ότι θα αποκτήσει υιόν, θα τον ονομάσει Κων/ντίνον και θα φέρει την ευλογίαν στο σπίτι του. Με αυτόν τον τρόπον ο Θεός αντάμειψεν την τιμιότητα του Μετρίου, που δεν υπέκυψεν στον πειρασμόν της φιλαργυρίας.

Αγαπητοί μου ακροατές, ας γίνομε μιμητές του, ίνα «της αυτής ευτυχίας τύχωμεν». (Άγ. Νικόδημος Αγιορείτης).

Μαρία Τσακανίκα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *