Οι φωτιές τ’ Άη Γιαννιού.
Ο δρόμος ήταν ήσυχος, πολύ ήσυχος θα μπορούσα να πω. Ήμουν στο μπαλκόνι και παρακολουθούσα ένα γύρω τα περιστέρια και τις δεκοχτούρες που πετάριζαν νωχελικα. Στηρίχθηκα στην κουπαστή των κάγκελων και δεν χόρταινα το Καλοκαιρινό απόγευμα. «Και όμως σήμερα είναι 23 Ιουνίου, ανήμερα δηλαδή του Άη Γιαννιού, που ανάβουμε τις φωτιές», σκέφτηκα. Τίποτα δεν μαρτυρούσε ότι εκείνη η μέρα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Τίποτα δεν είχε μείνει από κείνες τις Άγιες Νύχτες που τρέχαμε πάνω κάτω μαζεύοντας χαρτάκια ξυλαράκια και οτιδήποτε άλλο καίγεται, για να ανάψουμε τη φωτιά τ’ Άη Γιαννιού. Τι να θυμηθούμε; Τις ευχές που κάναμε πηδώντας πάνω από τις φωτιές; Τόχουμε πει πολλές φορές! Τα Αρχαία μας, ο Πολιτισμός μας, τα Ήθη, τα Έθιμά μας, είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε.
Είχαν βουρκώσει τα μάτια μου. Θυμήθηκα πρόπερσι που επιχειρήσαμε να αναβιώσουμε το έθιμο στη γειτονιά και την επόμενη μέρα τρέχαμε να βρούμε το Δήμαρχο να μπαλώσει το δρόμο. Τρύπα είχε ανοίξει στην άσφαλτο η φωτιά! Βέβαια τόχαμε πολύ φχαριστηθεί. Είχαμε μαζέψει όλη τη σαβούρα της περιοχής και η φλόγα της φωτιάς ήταν να την χαζεύεις. Συνήθως αυτή τη μέρα καίμε και τα στεφάνια τα Μαγιάτικα. Καίμε επίσης τις κρεμμύδες που έχουμε κρεμάσει από την Πρωτοχρονιά. Και, ανέκαθεν, όποιος, σύμφωνα με το έθιμο πηδούσε τη φωτιά στο μεγαλύτερο ύψος της ήταν ο ήρωας της βραδιάς!
Το έθιμο του Άη Γιαννιού είναι Πανελλήνιο, υπάρχουν όμως και τα τοπικά έθιμα. Όποιον και αν ρωτήσεις όλο και κάτι θα έχει να σου αφηγηθεί για τα εξαιρετικά έθιμα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Πως να πλήξουν οι τουρίστες που έρχονται να θαυμάσουν τα κάλλη της Ελλάδας; Πως να την αποχωριστούν χωρίς δάκρυα, όταν έχουν ζήσει στιγμές ανεπανάληπτες; Με ποιο τρόπο να απαρνηθούμε μια τέτοια Πατρίδα; Η Ελλάδα είναι ένας μαγικός μαγνήτης, που τραβά τον κόσμο και τον κάνει να μένει κοντά της. Αν εξαιρέσουμε τα ειδυλλιακά ακρογιάλια της και τα πανέμορφα νησιά, που δυστυχώς είναι μόνο για δύο μήνες το καλοκαίρι, όλα τα άλλα τα δίνουν τα έθιμα και τα αρχαία. Είναι αυτά που εναλλάσσονται συνέχεια και δίνουν τόσες συγκινήσεις και τους 12 μήνες του χρόνου. Είναι τόσο γρήγορη η εναλλαγή των γιορτών που σίγουρα δε μένει κανένας παραπονεμένος.
Διάβασα τις προάλλες ότι πάρα πολλοί τουρίστες που ήρθαν το 2004 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα ερχόντουσαν έτσι ή αλλιώς κάποια φορά για να δουν και να θαυμάσουν αυτό τον υπέροχο και μαγικό κόσμο της Ελλάδας. Δεν ήλθαν δηλαδή μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή για τα μπάνια στα νησιά. Δεν ήλθαν να δουν μόνο τους Δελφούς, τον Παρθενώνα, και πιθανώς τα υπέροχα δείγματα αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας, τω αρχαίων. Ήθελαν να ζήσουν τα έθιμά μας, να χορέψουν πάνω από τις φωτιές του Άη Γιαννιού, να πιούν ρετσίνα, να τραγουδήσουν. Ονειρευόντουσαν να γευτούν πραγματική Ελλάδα και το κατόρθωσαν.
Τι είναι τα όνειρα; Η Ελλάδα μπορεί να έχει χάσει το τραίνο της Βιομηχανίας, έχει όμως ένα εξπρές που μεταφέρει παντού τον αρχαίο πολιτισμό της και τα έθιμά της. Πάνω σε αυτό μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξή της και να φέρει κοντά της όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα μπορεί κάθε μέρα να δείχνει τα κάλλη της. Είναι ένα τεράστιο Μουσείο, και σύγχρονο, και παλιό, και οτιδήποτε. Όσα χρήματα και αν διαθέσουν άλλα κράτη, ποτέ δεν θα γίνουν Ελλάδα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Να πιστέψουμε ότι γεννηθήκαμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Να αναδείξουμε λοιπόν κάθε πτυχή της.