Τα άνθη και τα κάλλη

 

 

Τα άνθη είναι προσωρινά

Δεν στέκονται παντοτινά.

Ακόμα δεν ανοίγουν,

Ευθύς και κιτρινίζουν

 

Βλέπεις τα δένδρα να ανθούν

Και όλα συνακολουθούν,

Δείχνουν την αρετήν τους,

Όλην την δύναμίν τους

 

Η φύσις τότε εξυπνά

Και δείχνει όλα τα τερπνά.

Ως από βαθυτάτου

Ύπνου του μακροτάτου.

 

Ακούς αηδόνια να λαλούν

Την άνοιξιν να κελαηδούν.

Η φύσις όλη χαίρει

Καθ΄ όλου και εν μέρει.

 

Πλην όλα ταύτα δεν βαστούν,

Δύο μήνας, όλως δεν κρατούν

Έπειτα απανθούσι,

Φθίνουσι, ασθενούσι.

 

Τοιουτοτρόπως δεν βαστούν,

Τα κάλλη δεν επικρατούν

Εις μάκρος δεν πηγαίνουν

Εγρήγορα διαβαίνουν.

 

Και η νεότης απανθεί.

Παύει πλέον, δεν ευανθεί

Και πάσα ωραιότης.

Γίνεται αθλιότης.