Είμαστε έτοιμοι;

Πόσες και πόσες φορές έχουμε κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας; Είμαστε έτοιμοι; Σε τι ακριβώς; Ταιριάζει σε πολλά και κουμπώνει στα περισσότερα. Μπήκα λίγο απότομα, γιατί το σκέφτομαι όλο και πιο συχνά σαν ερώτηση στον εαυτό μου.

Ας τα πάρουμε λίγο με σειρά. Ή μήπως δεν υπάρχει σειρά; Θα έρθει η ώρα που θα γίνει και αυτό. Μεγάλη κουβέντα. Από πάντα υπήρχε αυτή η ατάκα.

«Δεν είναι ακόμα η ώρα». «Δεν είναι σωστή η στιγμή». «Τώρα σου ‘ρθε και σένα;» «Κάτσε να περάσει και αυτό, να περάσει η κρίση, ο covid, ο καιρός, ο ανάδρομος Ερμής,» και ούτω καθεξής… Ποιά όμως είναι η ώρα, και ποιά η σωστή στιγμή; Τελικά έχει χρονικό περιθώριο; Και εάν ναι, πότε θα είναι;

Δεν υπάρχει απάντηση. Και ο λόγος είναι απλός. Γιατί τελικά υπάρχει μόνο μια εκδοχή. Εμείς! Εμείς ξέρουμε τις απαντήσεις μας. Τις σκέψεις μας, τα βιώματά μας. Ό,τι αφορά εμάς τους ίδιους.

Δεν έχει να κάνει με το εάν μοιραζόμαστε κάποιο πρόβλημα, ούτε με τα «Εν Οίκω μη Εν Δήμω.» Η ζωή μας δεν είναι «γκάλοπ», ούτε «κουίζ». Ωραίες οι συζητήσεις και οι παρέες, και πρέπει και να γίνονται. Η επικοινωνία είναι το άλφα και το ωμέγα. Αυτό όμως που μας καίει, το ξέρει μόνο η ψυχούλα μας, και δεν υπάρχει απάντηση που να έρχεται από αλλού.

Προσέχουμε την εικόνα μας, συνήθως για να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί από τους γύρω μας. Χάνοντας όμως έτσι κυρίως τον εαυτό μας.

Αφήνουμε πράγματα στην τύχη τους, και είμαστε αναβλητικοί από φόβο για το άγνωστο. Τα σιγουράκια μας, η φωλίτσα μας, τα πράγματα που μάθαμε να είναι έτσι. Μας δίνεται ένα δώρο, και δεν ξέρουμε πως να το χειριστούμε. Η ίδια η ζωή είναι Ένα Θείο Δώρο! Συνήθως το εκτιμούμε όταν έχουμε κινδυνεύσει για κάποιο λόγο.

Πολλά δεδομένα στο μυαλό. Ένα απ’ αυτά είναι ο χρόνος, που νομίζουμε πως υπάρχει. Ότι όλα θα γίνουν και θα έρθει ο καιρός για το «όποιο» θέμα.

Άνθρωποι που μας περιβάλλουν, έχουν και αυτοί κάποια ανοχή, ή δεν έχουμε άλλο καιρό πια μαζί τους. Νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε το όποιο στραβό, ακόμα και τη συμπεριφορά μας, όταν έρθει αυτή η Ώρα.

Περιμένουμε να έρθει ο καιρός να πάρουν κάποια πράγματα το δρόμο τους. Τα παιδιά μας να εξελιχθούν, να βρουν τα πατήματά τους, να ‘χουν όνειρα, στόχους, φιλοδοξίες. Όμως στο πέταγμά τους, νοιώθουμε ένα σκίρτημα, μια τύπου τσιγκλιά. Ότι φεύγουν από μας και την αγκαλιά μας. Δεν τους είμαστε τόσο απαραίτητοι πια. Μια αγωνία και ένα άγχος μη και μας ξεχάσουν. Προετοιμάζουμε το έδαφος, χωρίς όμως να είμαστε απόλυτα έτοιμοι εμείς οι ίδιοι.

Σίγουρα δεν είναι μόνο δικές μου σκέψεις. Δεν υπάρχουν όμως λύσεις και απαντήσεις που κουμπώνουν απόλυτα σε κανέναν. Ευτυχώς είμαστε όλοι διαφορετικοί, και τα κλειδιά της ψυχής μας τα έχουμε εμείς οι ίδιοι.

Η δράση είναι όμως τώρα. Η ζωή περιμένει τη δική μας αντίδραση. Όπως ακριβώς ο ήλιος ανατέλλει το πρωί και δύει το βράδυ. Δε γίνεται από βδομάδα, ούτε εν καιρώ.

Ξεκινάω τη μέρα μου δυνατά. Πιάνω τη ζωή απ’ τα μαλλιά, γιατί εάν δεν το κάνω, δε θα μου δοθεί άλλη ευκαιρία να τη ζήσω. Κινούμαι έντονα, κάνω γυμναστική, περπάτημα, να ανέβουν οι δείκτες ευφορίας. Να νοιώσω την ευτυχία και την ευλογία της κίνησης. Πάω στη δουλειά γιατί έχω την “τύχη” να μπορώ να το κάνω! Θα δω φίλους, ή θα μιλήσω έστω και εξ αποστάσεως, γιατί πρέπει να ηρεμήσω την ψυχή μου. Να χαλαρώσω, να αποφορτιστώ.

Έστω και για λίγο! Συνεχίζει αλλιώς η μέρα. Βρίσκω τη χαρά μου, τις στιγμές μου, τους ανθρώπους μου, τον εαυτό μου τον ίδιο. Τώρα! Όχι αργότερα.

Τρόποι πολλοί! Αρκεί να το θέλουμε και να το πάρουμε απόφαση. Χωρίς αναβολές.

Καλή συνέχεια. Καλό μας καλοκαίρι. Καλημέρα!

Σοφία Μπουρή