Το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης
Έχοντας μεγαλώσει στον χορό των αμώμων το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη διότι η μάνα μου και η γιαγιά μου γνωστές της μητέρας καταλήγαμε πάντα τα καλοκαίρια μας να τελειώνουμε στο Ίδρυμα ορφανοτροφείο που συντηρούσε γύρω στα 30 ορφανά κοριτσάκια πού οικογενειακώς η γιαγιά μου και η μάνα μου, η θεία μου βοηθούσαν τα μωρά τα παιδιά καλύτερα τα οποία ζούσαν εκεί έκανε σχολείο θα βοηθούσαν.
Οι καλόγριες έκαναν το σχολείο το δημοτικό στο Ίδρυμα έζησα πολλά καλοκαίρια Ζώντας τι κάνει τη καθημερινότητά της μονής με τις καλόγριες και τη μητέρα ήμουνα ο Γιωργάκης με αποκαλούσε ηγουμένη και ζούσα με τις παρακλήσεις.
Όπως είπα μετά από χρόνια όταν είχα πάει στην Ιταλία να σπουδάσω ιατρική έμαθα ότι έπασχα από σκλήρυνση κατά πλάκας με την κατάθλιψη να μου χτυπάει την πόρτα ένα βράδυ πέφτω να κοιμηθώ και βλέπω στον ύπνο μου τη μητέρα την ηγουμένη δηλαδή πάνω στο κρεβάτι μου με άσπρα ενώ πάντα φόραγε τα μαύρα της Καλογριάς να μου λέει μην ανησυχείς όλα αυτά που έχεις και αισθάνεσαι είναι στο μυαλό σου πίστευε και προχώρα.
Το πρωί ξυπνώντας νωρίς για να αρχίσω πάλι το διάβασμα πήρα τηλέφωνο στο σπίτι μου στην Αθήνα και ρώτησα τη μάνα μου αν είχε κανένα νέο από τη μητέρα γιατί τότε ήξερα ότι ήταν ιδιαίτερα άρρωστη και με ρώτησε γιατί ρωτάω κι αν συμβαίνει κάτι της είπα το όνειρό μου.
Απέκρυψε την αλήθεια γιατί τη Δευτέρα το πρωί έδινα μάθημα για να μην επηρεαστώ. Συνέχεια τη Δευτέρα μου είπε ότι γύρος στις 1:00 η μητέρα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι η συγκίνησή μου ήτανε φοβερή και ανατρίχιασε σκέψη ότι ήρθε μόλις κοιμήθηκε για να με χαιρετήσει και να μου δώσει κουράγιο για τις σπουδές μου. Ξέχασα να αναφέρω ότι πριν φύγω όπως πάντα πήγαινα να προσκυνήσω τον Άγιο Εφραίμ και να χαιρετίσω την αγαπημένη μου μητέρα την ηγουμένη Μακαρία. Εκείνη τη φορά μου είπανε ότι είναι πάνω στο δωμάτιο, δεν τη βλέπει κανένας αλλά εγώ θα μπορούσα να πάω να τη χαιρετήσω γιατί θα χαρεί. Μπήκα στο κελί της και βρήκα έναν παπά μαζί της και Ντράπηκα να της πω ποιος είμαι με ρώτησε τι μου συμβαίνει. Χωρίς να καταλάβει ότι είμαι ο Γιωργάκης της.
Της είπα για τη σοβαρή ασθένεια με σταύρωσε με το Σταύρο της και τα οστά του Αγίου Εφραίμ. Δεν μου φάνηκε παράξενο η παρουσία ενώ μου είχανε πει ότι δεν δέχονταν κανέναν του παπά δίπλα της. Μετά όμως τα σύνδεσα όλα όπως στην Έδεσσα και το ότι στις 1:00 ενός Σαββάτου βράδυ ήρθε να με χαιρετήσει και να μου δώσει κουράγιο δύναμη γιατί συνέχεια, υπομονή και αγάπη.
Γιώργος Αγγελίνας