Του έρωτα η σπίθα
Τ’ αστέρια όπως φέγγουνε το σύμπαν όλη νύχτα,
έτσι μου φέγγει την καρδιά του έρωτα η σπίθα.
Τον έρωτά σου πόθησα κι ‘μαι απελπισμένος,
γιατί αργείς αρχόντισσα; Η νύχτα παίρνει τέλος.
Τ’ αστέρια μέρα χάνονται και μας, φέγγει ο ήλιος,
μα χάνεται ο ρομαντισμός κι ο πόθος δεν ειν’ ίδιος.
Όμως εγώ θα καρτερώ τη νύχτα ίσως να ‘ρθεις,
που τ’ άστρα να φωτίζουνε τον πόθο της αγάπης.
Ανδρέας Β. Αλυφαντής
Απ’ το βιβλίο του.
«Στις στράτες που περπάτησα».