Όχι Παλικαριές με τον ήλιο και τις ζέστες!
Και εμείς έχουμε τρελαθεί και ο καιρός τρελάθηκε και πάει λέγοντας. Πάντως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο οργανισμός μας έχει εθιστεί σε όλες τις καιρικές μεταβολές, όσο παράλογες και αν είναι αυτές. 41 βαθμούς θερμοκρασία θα υποστούμε πιθανός και αυτό το Καλοκαιράκι που μπήκε ζεστά και δυνατά και όσοι μεν θα βρεθούν σε διακοπές δεν θα το πολυκαταλάβουν, οι υπόλοιποι όμως, που θα παραμείνουμε μέσα στις πόλεις και θα δουλεύουμε, θα υποφέρουμε πραγματικά.
Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτό, το ζητούμενο είναι το γιατί. Γιατί δηλαδή έχουμε κάνει ακατοίκητες τις πόλεις μας. Άντε να δουλέψεις χωρίς κλιματισμό. Ούτε να κοιμηθείς δεν μπορείς. Αλλά ας πούμε ότι είσαι από τους τυχερούς που δεν σε πολυπειράζει η ζέστη και θες να κοιμηθείς στο μπαλκόνι, την αυλή ή την ταράτσα σου. Θα είναι τόσο μεγάλη η ενόχληση από τα κλιματιστικά των υπολοίπων, την γενική ηχορύπανση και τα έντομα, που θα αναγκαστείς να μπεις στο σπίτι και να κλειδαμπαρωθείς.
Βέβαια η τεχνολογία ένα αγαθό προσφέρει και δέκα πράγματα χαλάει. Γιατί όλα αυτά που αναγκαζόμαστε να υπομένουμε είναι αλυσιδωτές προεκτάσεις του πολιτισμού μας. Χρησιμοποιούμε για παράδειγμα την άσφαλτο στους δρόμους. Αυτή από μόνη της δίνει κάποιους βαθμούς επιβάρυνσης στο περιβάλλον. Και την θερμοκρασία ανεβάζει και διάφορα άλλα επιβλαβή αέρια εκπέμπει. Έρχεται ύστερα το τσιμέντο, που μας σφίγγει από παντού, και συμπληρώνει το σκηνικό. Όταν θερμανθεί από τον ήλιο μπορεί να είναι ζεστό και να μας τσουρουφλίζει για αρκετές ώρες μετά το σούρουπο, πολλές μάλιστα φορές ακόμα και μέχρι τις επόμενες πρωινές ώρες.
Άρα, θερμοκρασίες που κάποτε εθεωρούντο αδιανόητες, είναι τώρα υποφερτές και καλοδεχούμενες. Πριν λίγα χρόνια λέγαμε καύσωνα τους 35 και 36 βαθμούς. Τώρα τις θεωρούμε φυσιολογικές τέτοιες καταστάσεις. Το που μπορεί να φτάσει η κατάσταση κανείς δεν γνωρίζει. Οι αντοχές του ανθρώπου αποδεικνύονται απεριόριστες. Δεν πα να λένε οι δημόσιες υπηρεσίες υγιεινής για προληπτικά μέτρα, δεν πα να αφήνουν τους δημόσιους χώρους, που κλιματίζονται, ανοιχτούς, εμείς εκεί, περπατάμε στο καμίνι της πόλης και το φχαριστιόμαστε κι από πάνω. Οι δρόμοι, ακόμα και το μεσημέρι είναι τίγκα κόσμο που περπατά λες και δεν τρέχει τίποτα.
Έλεγα προχτές σε φίλο λογοτέχνη για τον καύσωνα και αυτός μου είπε χαριτολογώντας «Από την ζέστη θα γλιτώσουμε! Από αυτό τον καύσωνα πως θα σωθούμε;» και μου έδειξε κάποιες νεαρές κοπέλες που περνούσαν αεράτες με τα μίνι και τα ξώπλατά τους. Είπαμε όμως ότι έχουμε συνηθίσει πια σε όλους τους καύσωνες και αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή όπως ακριβώς μας έρχεται. «Εγώ προσωπικά πάντοτε πειθαρχώ στους κανόνες και τις υποδείξεις των υπευθύνων. Όχι γιατί φοβάμαι, αλλά γιατί έτσι πρέπει. Δεν κάνουμε τα παλικαράκια εκεί που δεν ξέρουμε και όταν δεν ξέρουμε ακούμε ή ρωτάμε». Μου είπε στο τέλος, ο φίλος, και με χαιρέτησε.
Λοιπόν ας πάρουμε όλοι τα μέτρα μας και ας κοιτάζουμε να μην κυκλοφορούμε τις μεσημεριάτικες ώρες. Ας φοράμε μάλιστα, αν είναι ανάγκη να κυκλοφορήσουμε, και ένα καπελάκι για τον ήλιο. Να πίνουμε άφθονα υγρά και να κάνουμε όσο πιο λίγες βαριές εργασίες μπορούμε. Ξέρετε, ενώ πιστεύουμε ότι αντέχουμε και ότι δεν παθαίνουμε τίποτα, όλο και καταπονούμε τον οργανισμό μας. Αυτές μάλιστα οι καταπονήσεις δεν βγαίνουν άμεσα, εκδηλώνονται με τον καιρό και τότε είναι που ταλαιπωρούμαστε περισσότερο. Κάποιος άλλος φίλος, που είναι τύπος και υπογραμμός, σε όλες τις υποδείξεις και τις προφυλάξεις, μου είπε κάποτε το εξής «Προσέχω για να έχω» και εννοούσε την μακροζωία, την υγεία και την μη επιβάρυνση των δικών του ανθρώπων από τις δικές του κουτουράδες.