Ένα ζεστό απόγευμα στον Πειραιά
Πλήρη Καλοκαιρινή άπνοια, η θερμοκρασία πάνω από τους 35 βαθμούς και μεις εδώ, γιατί είναι ακόμα αρχές Ιουλίου και δεν έχουμε φύγει για τις διακοπές. Δεν είμαστε λιγάκι σχιζοφρενείς που πηγαίνουμε από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι, αντί να πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στις κοντινότερες παραλίες για ουζάκι ή καφεδάκι; Δεν φαντάζουμε λιγάκι αλλοπαρμένοι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ζούμε στον κόσμο μας ή μήπως ο κόσμος πρέπει να γίνει σαν και μας, για να τον ευχαριστιόμαστε περισσότερο;
Το βραδάκι πέφτει, το φεγγάρι σηκώνεται σιγά σιγά και το θαυμάζω από την κουπαστή της βεράντας. Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις επτά το απόγευμα για να μου θυμίσει να πάω να δω μια καλοκαιρινή κινηματογραφική ταινία, αλλά αυτή η γλυκιά γεύση της ζέστης και η τεμπελιά με κάνουν να μένω ακίνητος και να μην αποφασίζω τίποτα. Είχα ετοιμάσει και τη φωτογραφική μου μηχανή να αποθανατίσω ένα μεγάλο κρουαζερόπλοιο που είναι εδώ και καιρό στο λιμάνι του Πειραιά, λόγω πανδημίας, αλλά δεν κάνω τελικά τίποτα. Δεν πηγαίνω πουθενά. Έκλεισα το ξυπνητήρι και βγήκα έξω. Ανεβαίνω στην ταράτσα να ρίξω μια ματιά στην γύρω περιοχή. Παντού μια νωχελική ησυχία. Που και που ακούω καμιά κόρνα από αυτοκίνητο ή το μαρσάρισμα κάποιου νεαρού που προσπαθεί να σηκώσει το μηχανάκι του στην πίσω ρόδα και να κάνει σούζα.
Αγναντεύω και αφαιρούμαι όλο και πιο πολύ από τη γλυκιά αυτή βραδιά και ας είμαι στην καρδιά του Πειραιά, και ας είμαι μόνος. Ναι μεν πλήττω αλλά δεν το βάζω και κάτω. Πάντα χαίρομαι να παρατηρώ αυτή την ήσυχη και φιλόξενη πόλη που στέκεται δίπλα μας και σέρνεται κοντά μας χαδιάρικα, επιζητώντας το χάδι και την αγάπη μας.
Πιο κει βλέπω μια μικρή ταράτσα που κοσμείται από μια ομπρέλα θαλάσσης, κάποιες καρέκλες και ένα μεγάλο τραπέζι. Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να διασκεδάζουν μέχρι πρωΐας και να προσπαθούν να νοιώσουν την αύρα της θάλασσας. Φαίνεται πως δεν είναι και δύσκολο να αισθανθείς όμορφα σε μια ταράτσα, κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης όταν το θέλεις. Όταν δηλαδή δεν σου λείπει η όρεξη να ζήσεις και να μην περάσεις απαρατήρητα από τον κόσμο αυτό.
Ο Πειραιάς έχει τις δικές του ιδιαίτερες στιγμές που εκδηλώνονται κάθε ώρα και στιγμή. Το σούρουπο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό και έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν οι μαβιές ανταύγειες του ήλιου πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας. Το φεγγάρι έχει γίνει φωτεινό για τα καλά και τα φώτα στους δρόμους ανάβουν. Στη μικρή ταράτσα που ανάφερα, έχει κίνηση, το τραπέζι μετακινήθηκε κοντά στη λάμπα του κλιμακοστασίου και η ομπρέλα έκλεισε, μάλλον προσωρινά, γιατί την ανοίγουν και πάλι αργότερα, όπως συνήθως για να προστατεύονται από την δροσιά της νύχτας. Βγήκαν πιο πολλές καρέκλες και μια μικρή φουφού. Κάτι φαίνεται θα ετοιμάζουν και απόψε οι άνθρωποι. Σε λίγο εμφανίστηκε και μια μικρή τηλεόραση για να ρίχνουν και καμιά ματιά στις Καλοκαιρινές επαναλήψεις των σίριαλ.
Άφησα την ταράτσα και κατέβηκα στο δρόμο, άρχισα να περπατώ αργά, η ζέστη της μέρας ήταν ακόμα αισθητή και η ατμόσφαιρα αρκετά θολή και πνιγηρή. Στις εξώπορτες είχαν βγει καρέκλες και οι συζητήσεις είχαν ανάψει για τα καλά. Παντού μια χαρούμενη νότα, παντού μια Πειραιώτικη συντροφιά. Ύστερα από μια μικρή στάση για μια δροσερή μπύρα στην Πλατεία Κοραή γύρισα σπίτι. Ήταν ένα πολύ, όμορφο απόγευμα και ένας καταπληκτικός περίπατος που μπορεί να τον ζήσει ο καθένας μας.