Ανοιχτή επιστολή προς: Τον Αντιδήμαρχο Δημοτικής Ενότητας Γαλαξιδίου Τον Πρόεδρο Κοινότητας Γαλαξιδίου
Αξιότιμοι κύριοι,
Ύστερα από έντεκα (11) και πάνω χρόνια μετά την αίτηση της εκλεκτής Κυρίας Μαλλά προς το Δήμο Γαλαξειδίου και στο Σύνδεσμο Γαλαξειδιωτών και στην εφημερίδα το Γαλαξείδι (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΑΛΑΞΕΙΔΙ) να τιμήσουν την ιδρύτρια του Λαογραφικού Μουσείου Γαλαξειδίου Κυρία Ευμορφία Γιαννίτση καθώς και τούς δωρητές πού έκαμαν πραγματικότητα το Λαογραφικό Μουσείο και επειδή δεν υλοποιήθηκε η πολύ σωστή και δίκαιη πρόταση της εκλεκτής Κυρίας ΜΑΛΛΑ. Σήμερα εγώ πού όπως είναι γνωστό ασχολούμαι συστηματικά πάνω από 40 χρόνια με την προβολή παλιών και νέων αξιόλογων συμπατριωτών και όχι μόνο, κάνω την ίδια πρόταση να τιμήσουν την ΚΥΡΙΑ Γιαννιτση ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΙΔΡΥΤΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΓΑΛΑΞΕΙΔΙΟΥ αλλά επειδή θεωρώ περιττό να απευθυνθώ σε όλους εκείνους πού απευθύνθηκε η Κυρία Μαλλά, ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ μόνο στους Δημοκρατικούς άρχοντες Κυβερνήτες τού Γαλαξειδιού δηλαδή στον αντιδήμαρχο δημοτικής ενότητας Γαλαξιδίου ΚΥΡΙΟ ΕΥΘΥΜΙΟ ΓΡΙΒΑ καί στον Πρόεδρο κοινότητας Γαλαξιδίου ΚΥΡΙΟ ΣΠΥΡΟ ΜΠΑΡΛΙΑΚΟ, οί οποίοι πάντα έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προβολή παλιών και νέων συμπατριωτών οί οποίοι με το λόγο ή τά έργα τους τίμησαν την πατρίδα τους. Και των οποίων τά έργα είναι προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν. Και η Κυρία Γιαννίτση είναι μια από αυτούς.
Μπρος σε τέτοια παραδείγματα σαν της Κυρίας Γιαννίτση δεν είναι σωστό η πολιτισμένη πατρίδα μας το Γαλαξείδι να αδιαφορεί να τά αγνοεί να ανέχεται να τά σκεπάζει η σιγή και άλυτο σκοτάδι.
Όσον αφoρά τους δωρητές θα τιμηθούν κι αυτοί… Φυσικά τους δωρητές του Λαογραφικού γιατί γιαυτό μιλάμε.
Και επειδή έχει τρομερό ενδιαφέρον η περίπτωση της Κυρίας Γιαννίτση αλλά και για την ιστορία του Λαογραφικού αποφάσισα να σάς πω δύο λόγια. Αρκετά χρόνια πριν ανοίξει το Μουσείο η εκλεκτή Γαλαξιδιώτισσα κυρία Μορφία Αγγουρά -Γιαννίτση εξαίρετη εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. γνωρίζοντας πολύ καλά την ιστορία, τον πολιτισμό της ωραίας πατρίδας μας του Γαλαξιδίου μας. Ξεκίνησε να φκιάσει κάτι που κατά τη γνώμη της έλειπε από την πολιτισμένη πατρίδα μας. Ένα Λαογραφικό Μουσείο. Μόνη της το σκέφτηκε μόνη της ξεκίνησε να υλοποιήσει τη σκέψη της πιστεύοντας ότι υπάρχει και θα βρεθεί το απαραίτητο υλικό για το σκοπό αυτό. Για χρόνια γύριζε και μάζευε μόνη της η Μορφία το υλικό πού πρόθυμα οί συμπατριώτες προσέφεραν, και είχε από την αρχή μετατρέψει το σπίτι της σε αποθήκη σύμφωνα με τη ρήση κάποιου γείτονα που γνώριζε τα πράγματα. Και τελικά το Λαογραφικό Μουσείο Γαλαξιδίου έγινε πραγματικότητα Άνοιξε τίς πόρτες του το 1994.
Τότε όμως πέταξαν οι ασπροκόρακες… του φθόνου και της μισαλλοδοξίας εκείνοι οι οποίοι αν αποδεχθεί πώς κάποιος πραγματικά αξίζει, κάποιος ξεχώρισε δεν το αντέχουν! Τον απορρίπτουν, ή τού γυρνούν την πλάτη, ‘η σφυρίζουν αδιάφορα πώς δεν τον είδαν! και σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούν να του κάμουν και κακό. Τους χαλά το παραμύθι τους! Χάνουν την ισορροπία τους… νιώθουν πώς χάνουν μπόι!
Δεν μπορούν να αντέξουν τη χαρά ή την ευτυχία ή την επιτυχία του συμπατριώτη τους έστω και αν η επιτυχία του αυτή τελικά είναι επιτυχία της πατρίδας τους. Φοβούνται, τρέμουνε αλαφιάζουν, γιατί τότε θα καταφανεί η ασημαντότητά τους. Θα πάρει χαμπάρι όλος ο κόσμος ότι είναι άχρηστοι.
Δεν είναι όμως έτσι, γιατί αν αναγνωρίσεις μια αξία, αν χειροκροτήσεις μια ικανότητα, αν αποδεχτείς μια ανωτερότητα τότε αμέσως γίνεσαι και εσύ σημαντικός! Αποποιείσαι τη μικρότητα του εγωισμού και ντύνεσαι με τη μεγαλοσύνη της αποδοχής του άλλου. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο για μικρούς ανθρώπους. Όπως είναι αυτοί!
Η κακία και ο φθόνος περισσεύουν, ευτυχώς από ορισμένους(μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) οι οποίοι δυστυχώς πολιτικές σκοπιμότητες τους έδωσαν πόστα πού δεν τους άξιζαν ή τοποθετήθηκαν σε πόστα πού μπορούν να προβάλλονται ως σπουδαίοι. Αλλοίμονο σε κείνον πού θα τολμήσει να ξεχωρίσει κάνουν τά πάντα για να μπει στο περιθώριο και στα αζήτητα. Είναι οί γνωστοί, άχρηστοι, περιβαλλόμενοι με το μανδύα του πατριωτισμού και του μεγάλου ενδιαφέροντος για την πατρίδα τους το Γαλαξίδι και οι οποίοι διά μέσω όλων των εποχών αγνόησαν κάθε πατριώτη ο οποίος τόλμησε να ξεχωρίσει κάνοντας με λόγια και με έργα καλό στην πατρίδα του και στους συμπατριώτες του αλλά είχε το «μειονέκτημα» να μην ανήκει στο δικό τους {αριστοκρατικό – εδώ φυσικά γελάμε} αγράμματο, ακοινώνητο, βρώμικο, άχρηστο, ηλίθιο, διεφθαρμένο περιβάλλον τους.
Τελικά η Μορφία δεν ξαναπάτησε στό μουσείο, Ούτε απόξω δεν ξαναπέρασε
Η περίπτωση τής Μορφίας – Λαογραφικό, δεν τελειώνει εδώ έχει να παρουσιάσει κι άλλα πολλά… Δεν προχωρώ παραπέρα σταματώ εδώ, για να μην πώ καμιά βαριά κουβέντα, καμιά βλαστήμια, γιατί άμα η βλαστήμια ειπωθεί στην ώρα της κάνει καλύτερη δουλειά από χίλια Κύριε ελέησον.
Ελπίζω, μάλλον είμαι σίγουρος ότι σήμερα θα υπάρξει αίσιον τέλος στην πρότασή μου.
Με εξαιρετική εκτίμηση
Αντώνης Ευθ. Χατζηγιάννης – Σκούμπελος
Πλοίαρχος Ε.Ν.
Ιστορικός-Ερευνητής- Συγγραφέας – Ποιητής
Γνήσιος Χηρολακιώτης