Η στοργή δεν πεθαίνει

Κι όταν γεράσουμε και με ρωτήσεις:

-Πώς φτάσαμε ως εδώ; Θα σου απαντήσω:

=Επειδή αντί να φωνάζουμε, μιλάγαμε. Αντί να φεύγουμε αναζητούσαμε λύσεις. Γιατί όλα ήταν και για τους δύο μας, γιατί κλαίγαμε και γελάγαμε μαζί.

Γιατί μια μέρα υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να είμαστε πάντα εκεί στα χειρότερα και στα καλύτερα και κυρίως επειδή η αγάπη με τον χρόνο μεγαλώνει με τη μορφή μιας στοργής που ποτέ δεν πεθαίνει.

Δημήτριος Ι. Πετρούνιας

Κλινικός Ψυχολόγος