Καλοκαιρινά Όνειρα
Οι επιστήμονες τα λένε, ο κόσμος τα ακούει αλλά κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά. Και όμως η ζωή είναι πολύ ωραία. Πώς να πιστέψουμε τους επιστήμονες ότι ο εγκέφαλός μας υπολειτουργεί κατά το Καλοκαίρι και ότι δικαιούμαστε και εμείς να ζήσουμε σαν άνθρωποι; Φταίνε οι συνθήκες που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Εκεί που πάμε να χαμογελάσουμε και να πούμε το «δόξασι ο Θεός» έρχονται κάτι αναποδιές που σε τρελαίνουν. Άσε που έχουμε καταντήσει σαν τις κότες του ορνιθοτροφείου, με τις απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς που επικρατούν τα τελευταία χρόνια. Αμάν πια! Όπως πάει θα μας πιούν και το αίμα αυτοί οι εργοδότες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μας αμείβουν κι από πάνω όπως πρέπει. Όλα δικά τους τα θέλουν.
Δεν έχουν άδικο οι επιστήμονες. Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο έντασης, λίγες μέρες ξεκούρασης και ανάπαυλας δεν κάνουν ποτέ κακό. Από αυτή την άποψη όλες οι ειδήσεις των διακοπών πρέπει να είναι ανάλαφρες και δροσερές. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο, από μια βόλτα στο φεγγαρόφωτο. Πολλοί θα ήθελαν να περπατούν ξυπόλητοι στην άμμο, ακόμα και όταν είναι πολύ καυτή. Πόσοι όμως, μπορούν να γεύονται τις μικρές χαρές της ζωής, που όσο πάνε και λιγοστεύουν;
Κάποιοι πηγαίνουν στα νησιά και έρχονται εκστασιασμένοι. «Ήταν φανταστικά!», φωνάζουν γεμάτοι ευτυχία. «Τι όμορφος κόσμος!», συμπληρώνουν. Είναι όμως έτσι; Έτσι γίνεται κάθε χρόνο και αυτοί που απολαμβάνουν τις διακοπές είναι πάντα οι ίδιοι. Οι υπόλοιποι κάθονται στις βεράντες, τα πεζοδρόμια ή τις μικρές πλατείες και αρέσκονται να φιλοσοφούν για τη ζωή που περνά γρήγορα ή για τις δυσκολίες με τις οποίες την έχει γεμίσει ο Θεός. Είναι πάρα πολλοί που ίσως δεν έχουν πάει ποτέ διακοπές στη ζωή τους. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Τώρα μάλιστα και με τα Ευρώ που έχουν χαθεί, με την καραντίνα, τους περιορισμούς, την ανεργία, άντε να βρεις περισσευούμενα, για να πας εξοχή ή διακοπές, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια να λέγονται.
Ενώ δηλαδή τα Ράδια, οι Τηλεοράσεις, οι Εφημερίδες και τα Περιοδικά, ασχολούνται με τους ίδιους πάντοτε Μεγαλοκαρχαρίες, τους Διαπλεκόμενους, τους Αριβίστες, και τους Χαραμοφάηδες, που την ξαπλώνουν, αναπαυτικά σε, Κότερα, Χρυσές Παραλίες, Πανάκριβα Θέρετρα και Απέραντες Σουίτες, ο πολύς κόσμος την βγάζει με στερήσεις. Κάθεται σπίτι, γιατί το όνειρο των διακοπών κοστίζει ακριβά, και αρκείται στις αναπολήσεις και τις χαμένες ελπίδες. Έτσι περνά η ζωή, ίσως κάπως πιο δύσκολη, αλλά πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη. Είναι βέβαια και μέσα στη φιλοσοφία μας η στωικότητα και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με τα φιλοδωρήματα και τα χαρτζιλίκια που παίρνει ως αμοιβή ο Μισθωτός ή ο Συνταξιούχος; Όλοι αυτοί, ακούν για τα εκατομμύρια που κοστίζουν οι διάφορες ξενοδοχειακές διευκολύνσεις και σκέφτονται ότι το χρονιάτικο εισόδημά τους δεν θα αρκούσε ούτε για μιας βδομάδας διαμονή. Ο κόσμος δεν είναι όπως φαίνεται και οι παραλίες δεν θα δουν, ποτέ, πολλούς από εμάς.
«Έχουμε, την ωραιότερη χώρα, ένα φεγγάρι που δεν σταματά να μας χαμογελά ούτε τον Χειμώνα, ένα κλίμα που ανασταίνει και νεκρούς, και όμως κάτι μας λείπει. Απουσιάζει η διάθεση να δούμε τα πράγματα σωστά και να χαρίσουμε την Ελλάδα σε μας τους ίδιους. Να την απολαύσουμε όπως μόνο εμείς οι Έλληνες ξέρουμε», σκέφτηκα, αγναντεύοντας το φεγγάρι, που σιγά σιγά μεγαλώνει και φαίνεται όλο και πιο όμορφο.
Να μην αναφέρω λοιπόν τίποτα άλλο για απόψε. Εξάλλου είναι τόσο όμορφα εδώ στα σκαλιά του σπιτιού, στην εξώπορτα, που δύσκολα θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο.
Όχι δυσάρεστα πράγματα απόψε. Εξάλλου η ίδια η ζωή είναι τόσο γλυκιά κάτι τέτοιες στιγμές, που το καταλαβαίνεις μόλις τελειώσουν!