Τα χελιδόνια, οι σκύλοι και οι άνθρωποι.
Τι δε μας θυμίζουν τα χελιδόνια! Πόσες φορές δεν έχουμε κάτσει να τα παρακολουθούμε με τις ώρες; Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τα χελιδόνια να πετούν, και φυσικά, κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να τα φυλακίσει. Όπως δεν πέρασε ποτέ από την ανθρώπινη σκέψη και η αιχμαλωσία του αηδονιού, και του σπουργιτιού. Δεν θυμάμαι ποτέ έστω και για αστείο να σήκωσε κανείς πέτρα ή τουφέκι εναντίον χελιδονιών. Φαίνεται δηλαδή ότι ο άνθρωπος, μέσα από τη σκληράδα της ζωής δεν ξέχασε και κάποιες ευαισθησίες, και είναι αυτές που του δίνουν ακόμα το δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος.
Βέβαια υπάρχουν και τα βιβλία, τα καλά βιβλία που μας φέρνουν πίσω στη λογική αν τύχει και παρεκτραπούμε. Θυμάμαι ένα από αυτά τα βιβλία που είχε μια συγκινητική κουβεντούλα ενός φυλακισμένου; σκλαβωμένου; μπαλκοναρισμένου; (πώς να τον ονομάσουμε αλήθεια;) σκύλου με ένα μικρό χελιδονάκι. Όπως και αν τον δούμε τον καημένο το σκύλο μια ζωή στη σκλαβιά είναι, και ας είναι ο καλύτερος φίλος μας. Εμείς δεν διστάζουμε να τον κακομεταχειριζόμαστε λες και είναι ο χειρότερος εχθρός μας.
Είχε λοιπόν το βιβλιαράκι ένα διάλογο μεταξύ σκύλου και χελιδονιού που τίποτα δεν ήταν ψέμα. Ο σκύλος και το χελιδόνι, όπως φαίνεται έχουν περισσότερο μυαλό από μας τους ανθρώπους και ας μην το δείχνουν. Στις μεταξύ τους συζητήσεις λένε πολλά. Πάντοτε όμως με μια ειλικρινή διάθεση. Ποτέ δεν θα ακούσεις κάτι κακό.
Το σκύλο το φουκαρά, θα τον κλωτσήσουμε, θα του πετάξουμε πέτρες, θα τον αφήσουμε νηστικό. Δεν θα σταματήσουμε όμως τα πλούσια αισθήματά του για μας. Θα είναι το καλό μας το φιλαράκι, ο πιστός σύντροφός μας, που θα έρχεται κοντά μας για να μας γιάνει τις πληγές. Τι δεν έχουμε να διδαχτούμε από αυτά τα ζώα που, ενώ έχουν συνείδηση και τα δίνουν όλα στους αχάριστους ανθρώπους, βλέπουν τα όνειρά τους να συντρίβονται;
Αλίμονο και πάλι αλίμονο. Όλη μέρα να τρέχουμε από δω και από κει και να μην καταλαβαίνουμε ούτε τον ερχομό των Εποχών; Γιατί, κακά τα ψέματα, πόσοι, απ’ όλους εμάς, που τρέχουμε σαν τις άδικες κατάρες, σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο αφιλόξενος, όλο και πιο εχθρικός, στάθηκε να δει ότι ήρθαν ή έφυγαν τα χελιδόνια; Κάποια στιγμή, είναι το μόνο σίγουρο, ότι τα χελιδόνια θα σταματήσουν να έρχονται στις πόλεις και να κάνουν φωλιές τους στα σπίτια μας. Και είναι ευλογία να βλέπεις τα χελιδόνια να κτίζουν φωλιά στο δικό σου το σπίτι. Ένας φίλος, κάποτε, άρχισε να αισθάνεται άσχημα και να μελαγχολεί, που έβλεπε χελιδόνια στο σπίτι του γείτονά του.
Που να βρεθεί μια σταλιά χρόνος, για να παίξουμε με το σκύλο; Που να εξοικονομήσουμε λίγο χώρο για να τον κάνουμε να αισθάνεται και αυτός καλύτερα; Χάνονται όλα μέσα στα τσιμεντένια διαμερίσματα και την παγερή ατμόσφαιρα των πολυκατοικιών. Χώρια που όλα τα ζώα, όσο αγαπητά και αν είναι, αντιμετωπίζονται σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι και συνεχώς διώκονται. Να γιατί πληθαίνουν καθημερινά τα αδέσποτα. Να γιατί σχηματίζονται αγέλες πεινασμένων ζώων. Εδώ έχουμε γίνει περιθωριοποιημένες αγέλες εμείς, οι ίδιοι οι άνθρωποι. Τα ζώα θα λυπόμασταν; Τα βλέπουμε τώρα το Καλοκαίρι να περιφέρονται λαχανιασμένα με τη γλώσσα έξω και δεν τους δίνουμε λίγο νερό, δεν τους απλώνουμε το χέρι για ένα χάδι! Δεν είμαστε για κλάματα;
Και όμως η ζωή θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Η Καλοκαιρινή ζεστασιά είναι ικανή από μόνη της να φέρει τα πάνω κάτω στα αισθήματα, και όμως τίποτα δεν γίνεται. Φαίνεται πως οι άνθρωποι δεν θέλουν να ονειρεύονται. Δεν επιθυμούν έναν κόσμο καλύτερο. Και αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της άθλιας ζωής που κάνουν. Αν τους ρωτήσεις γιατί ζουν; Σίγουρα δεν θα απαντήσουν. Δεν θα ξέρουν! Έχουν πλήρη άγνοια της δύσκολης θέσης τους. Δεν γνωρίζουν κανένα φάρμακο, που να τους κάνει να συνέλθουν και να δουν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Και όμως θα μπορούσαν να προσπαθήσουν. Αν είναι τόσο δύσκολο να γίνουν με μιας ελεύθερα χελιδόνια, ας γίνουν πρώτα καλοί και πιστοί όπως οι σκύλοι. Ας αγαπήσουν ειλικρινά ο ένας τον άλλο και τότε όλα θα γίνουν καλύτερα.